- Τι θα πιείτε παιδάκια;
- Εγώ, μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό
- Και εγώ!
- Εγώ, μια σπράιτ, παρακαλώ.
- Εσύ, Μαράκι;
- Σπάιτ!
- Όπως η αδελφούλα σου ε;
- Ναι...
- Και εσύ Κωνσταντίνε;
- Τίποτα...
- Τι τίποτα καλέ; Πιες και εσύ κάτι όπως τα άλλα παιδιά.
- Εγώ δεν είμαι παιδί...
- Χμ, κατάλαβα... να σου φέρει η νονά μια κόκα κόλα στη ζούλα;
Με κοίταξε με πονηριά ο Κωνσταντίνος, το μεγάλο παιδί της παρέας, 14 ετών (!) σα να μου λέει μη σε δει η μάνα μου...
- Κυρ Αριστείδη φέρε δυο πορτοκαλάδες χωρίς ανθρακικό, δυο σπράιτ για τα ομορφοκόριτσα και μια κοκακολίτσα γιατί θέλω να χωνέψω, φάγαμε πολύ.....
Και κλείνω το μάτι στον Κωνσταντίνο...
Και κλείνω το μάτι στον Κωνσταντίνο...
Η μαμά του Κωνσταντίνου είναι από εκείνες τις μαμάδες που θέλουν να τα έχουν όλα στην εντέλεια, μέσα σε αυστηρά πλαίσια και κανόνες. Δεν πίνει το παιδί κόκα κόλα, δεν βλέπει τηλεόραση, διαβάζει καθημερινά 4 ώρες το απόγευμα για την επόμενη μέρα με τις απαραίτητες διακοπές για να πάει Αγγλικά, Γερμανικά και Κολυμβητήριο. Για παιχνίδι ούτε λόγος... χαμένος χρόνος! Άντε το Σαββατοκύριακο αλλά και αυτό περιορισμένο...
Ο πατέρας είναι γενικά απών! Γλυκύτατος άνθρωπος με μια πολύ καλή θέση σε πολυεθνική εταιρία αλλά δουλεύει σαν το σκυλί. Τις καθημερινές δεν προλαβαίνει να δει το παιδί του και τα Σαββατοκύριακα που θέλει να το χαρεί έχει τους περιορισμούς και το πρόγραμμα που έχει βάλει η σύζυγος.
- Δεν θα λείπεις εσύ πάντα απ το σπίτι και θα τον βλέπεις μια φορά την εβδομάδα και θα τον ξεμυαλίζεις! Υπάρχει πρόγραμμα! Δεν μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά!
Πως να μην είναι κλεισμένο το παιδί στον εαυτό του; Αδέλφια δεν έχει, όλες οι "απολαύσεις" απαγορεύονται, μόνο σκληρό πρόγραμμα και πειθαρχία!
Η μαμά του Κωνσταντίνου είναι επίσης φίλη μου και κουμπάρα μου. Πολύ φίλη μου, σαν αδελφή μου.
Σήμερα, Κυριακή έπειτα από τρεις μήνες που προσπαθούσαμε να οργανωθούμε όλοι οι παλιοί φίλοι με τα παιδιά μας, καταφέραμε να πάμε για μεζεκλίκια στου Ψυρρή και έπειτα να κάτσουμε όλοι μαζί για ένα καφέ σε διπλανό καφενεδάκι - γλυκοπωλείο που πηγαίναμε και εμείς από παιδιά με τους δικούς μας γονείς και τώρα το δουλεύουν τα παιδιά του καφετζή που θυμόμαστε με αγάπη.
Αφού κανόνισα το τραπέζι των παιδιών πήγα να κάτσω με τα φιλαράκια μου και να τα πούμε λίγο.
Παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και 2-3 γλυκά για εμάς και τα παιδιά στη μέση και αρχίσαμε το μπίρι - μπίρι.
Την άλληνε την έτρωγε ο κώλος της που έτρωγε ο Κωνσταντίνος γλυκό, την έκοψα εγώ...
Να συμπληρώσω στην ιστορία πως όσο περνούν τα χρόνια η φίλη μου, η Μέλπω γίνεται όλο και περισσότερο του υγιεινού τρόπου ζωής, αγοράζει αποκλειστικά και μόνο βιολογικά προϊόντα (όσο και αν την πρήζουμε οι υπόλοιποι πως δεν είναι και πάντα τόσο αθώα όλα αυτά τα προϊόντα), κάνει γιόγκα, διαλογισμούς και δε συμμαζεύεται... δεν χρησιμοποιεί καθόλου χημικά καθαριστικά στο σπίτι και αγοράζει πολύ συγκεκριμένα καλλυντικά, μας βάζει σε όλους τις φωνές για τις κακές μας συνήθειες και γενικότερα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε γκουρού της τάξης και του υγιεινού τρόπου ζωής. Έχει και το χρόνο και το χρήμα βέβαια, μη ξεχνιόμαστε. Τον άντρα της μπορεί να μην τον βλέπει αλλά αυτά που βγάζει εκείνος τους φτάνουν για όλα αυτά, για διακοπές στο εξωτερικό και στο εσωτερικό και για άλλα πολλά ακόμη. Έτσι, η Μέλπω που δεν εργάζεται, όλη μέρα ενημερώνεται και εφαρμόζει κάθε νέα τεχνική και πρόγραμμα για τη καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής τους και γενικά βγάζει το άχτι της πάνω στο παιδί της που το έχει εύκαιρο.
- Κωνσταντίνε φτάνει! Έφαγες γλυκό...
- Παιδί μου είσαι τρελή; , της λέω εγώ χαμηλόφωνα με την άνεση που έχουμε μεταξύ μας. Το έχεις τρελάνει το παιδί, άστο να νιώσει όπως τα άλλα παιδιά και μια φορά.
Την ακούν και οι άλλοι και αρχίζουν...
- Μέλπω νομίζω πως το παρακάνεις λίγο με τον Κωνσταντίνο. Ξέρεις πόσο σε αγαπάμε όλοι αλλά ρε παιδάκι μου το πνίγεις το παιδί, δε το καταλαβαίνεις;
- Μέλπω, ο Χρήστος έχει δίκιο. Εντάξει καταλαβαίνουμε πως έχετε επιλέξει οικογενειακώς έναν πιο υγιεινό και "σωστό" τρόπο ζωής αλλά το παιδί είναι παιδί και όλα είναι στο πρόγραμμα. Φυσικά και θα υπάρχουν κανόνες, και τα δικά μας παιδιά δεν τα έχουμε να αλωνίζουν αλλά μια Κυριακή είναι του Θεού ρε φιλενάδα!
Εγώ αμίλητη... Εξάλλου μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, τη ξέρει τη γνώμη μου.
Αφού είδε πως της την πέσαμε όλοι μαζί, μαζεύτηκε λίγο αλλά τη ζώνανε τα φίδια... Που να έβλεπε πως του έδωσα και κόκα κόλα... Σκόνη θα με έκανε!
Πήρα τον λόγο όμως γιατί την αγαπώ τόσο πολύ που δεν ήθελα να την βλέπω να καταπιέζεται.
- Αγάπη μου γλυκιά, φιλενάδα μου, μας ξέρεις τόσα χρόνια όλους. Τέτοιες φιλίες είναι σπάνιο να υπάρξουν και εμείς μείναμε μαζί απ το Δημοτικό! Η αγάπη μας για εσένα και το παιδί σου είναι αδιαμφισβήτητες και το γνωρίζεις. Ένα το κρατούμενο. Επίσης κανένας από εμάς δεν έκανε ποτέ καταχρήσεις, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με κόπο και μελετώντας καθημερινά ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Πιστεύουμε στο πρόγραμμα και την οργάνωση. Όμως! Τα παιδιά είναι παιδιά όπως είπε και η Ειρήνη προηγουμένως και καταπιέζονται όταν για τα πάντα υπάρχουν αυστηροί κανόνες. Όλα έχουν τον χρόνο και τον τόπο τους και όλα χρειάζονται. Δεν σε μαλώνουμε, αλλά νομίζουμε πως κάνεις κακό στο παιδί μακροχρόνια και θα στα βγάλει με άσχημο τρόπο στο μέλλον.. Δεν μπορεί να ενημερώνεσαι τόσο πολύ και να μη γνωρίζεις πως είναι απαραίτητο το παιχνίδι στο παιδί. Το παιχνίδι και η ελεύθερη ώρα είναι απαραίτητα γα να μαζέψει δυνάμεις και να καθαρίσει το μυαλό του. Δεν γίνεται μόνο διάβασμα και δραστηριότητες. Θα κλατάρει το καημένο! Καταρχάς του λείπει ο πατέρας του... Μόνο από εκεί να ξεκινήσουμε ήδη έχει ένα σοβαρό θέμα έλλειψης του πατρικού προτύπου και της πατρικής αγάπης. Με το να τον πιέζεις και εσύ σε όλα, όλο αυτό διογκώνεται. Το παιδί θα αντιδράσει άσχημα και κανένας από εμάς δεν θέλει να το ζήσουμε αυτό για κανένα από τα παιδιά μας!
Λοιπόν, δεν θέλουμε να σε στεναχωρούμε, ούτε θα σου πούμε πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου αλλά ακριβώς επειδή όπως αγαπιόμαστε μεταξύ μας έτσι αγαπάμε και όλα τα παιδιά μας σαν δικά μας, για να σου πούμε την αλήθεια ίσως και αυτή η συνάντηση ήταν ένα πρόσχημα για να τα συζητήσουμε όλα αυτά. Εξάλλου, έτσι δεν κράζουμε πάντα ο ένας τον άλλο όταν βλέπουμε πως κάτι δεν κάνει σωστά κάποιος απ όλους; Έτσι δεν είναι οι φίλοι; Με αλήθεια και ας πονάει;
Η Μέλπω μας κοιτούσε μέσα στα μάτια και κούναγε καταφατικά το κεφάλι.
Ήξερε μέσα της πως ίσως το έχει παρακάνει.
- Ξέρετε, και εμένα μου λείπει ο άντρας μου...πολύ... και ... και... και ίσως έτσι να νομίζω πως μεγαλώνω καλύτερα το παιδί μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να του κάνω κακό!
Μάλλον το έχω τραβήξει λίγο παραπάνω, έχετε δίκιο, ο Κωνσταντίνος μπαίνει στην εφηβεία και θέλει προσοχή, δεν είναι πια μωρό παιδί.
Μάλλον το έχω τραβήξει λίγο παραπάνω, έχετε δίκιο, ο Κωνσταντίνος μπαίνει στην εφηβεία και θέλει προσοχή, δεν είναι πια μωρό παιδί.
Και από εκεί που μέχρι τώρα μας κοιτούσε με επιφύλαξη και λίγο θυμωμένη, κοίταξε μια το σπλάχνο της και μια εμάς και μας ψιθύρισε...
- Σας ευχαριστώ φιλαράκια μου, που πάντα είστε εδώ για εμένα και την οικογένεια μου.
Και χαμογέλασαν τα υγρά της ματάκια.
Και χαμογέλασαν τα υγρά της ματάκια.
Και έτσι με μια ομαδική αγκαλιά όπως τότε στο σχολείο, λύθηκαν όλοι οι κόμποι που είχαμε στο λαιμό μας και όλα μας τα προβλήματα...
- Το ξέρουμε πως σου λείπει ο άντρας σου, αλλά και για αυτό υπάρχει λύση, έτσι;...
Πετάγονται και τα φιντάνια από το άλλο τραπέζι που μας βλέπουν να αγκαλιαζόμαστε ξαφνικά μέσα στον καφενέ και αρχίζουν να φωνάζουν: Ε, μαμά, μπαμπά! μαμά! Τι κάνετε εκεί; Πάτε καλά;
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να σκάσουμε στα γέλια και εμείς και ο Κωνσταντίνος και τα πιτσιρίκια!
Κ.
Κ.
Η ιστορία αυτής της Φιλικής Αγάπης συμμετέχει στις "Ιστορίες του Καφενέ #3"
που οργανώνει η Αριστέα.
Check εδώ το blog της πολυτάλαντης αυτής φύσης και περισσότερες ιστορίες.
