Μια Παράσταση Χορού όλο νόημα....

Η Χρονιά που περνά έφερε πολλά μαζί της.

Ένα από αυτά ήταν και το ξεκίνημα μου και πάλι σε μαθήματα χορού.

Λαχταρούσα να ξεκινήσω και πάλι χορό, είχα αναγνωρίσει πλέον συνειδητά πως ο χορός είναι κάτι που με καθορίζει και πρέπει άμεσα να τον βάλω στη ζωή μου ξανά.

Άκουσα τις προάλλες να λένε πως δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Πρέπει να είσαι γεμάτος για να μπορείς να προσφέρεις και στους άλλους εσένα και ότι καλό έχεις μέσα σου.

Για να είσαι σωστός γονιός, σωστός σύντροφος, σωστός επαγγελματίας, σωστός φίλος.... Θα πρέπει να είσαι σωστός άνθρωπος, δηλαδή ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και για να είσαι ολοκληρωμένος, οφείλεις να βρίσκεις αυτή την ώρα που θα αφιερώσεις στον εαυτό σου και θα κάνεις αυτό που αγαπάς, που σε γεμίζει, σε εμπνέει και σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις να ανταποκρίνεσαι σε όλα όσα έχεις αναλάβει.

Και μη πιστέψεις πως είναι εγωιστικό, ίσα ίσα που γεμίζεις για να δώσεις.

Έπειτα από δουλειά με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα πως ο χορός είναι πολύ σημαντικός σε εμένα. Όχι ότι δεν ήξερα ότι μου αρέσει και τον αγαπώ αλλά το σημείο που καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που θα σου δώσει ταυτόχρονα δύναμη, έμπνευση και κουράγιο για να είσαι ο καλύτερος εαυτός σου, είναι μαγικό και αποκαλυπτικό!

Θες από τύχη, θες από το ότι το σύμπαν ή ο Θεός συνωμότησε, βρέθηκα σε αυτή τη σχολή.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη αλλά και συγκρατημένη (εκ φύσεως) όταν ένιωσα πως ήταν αυτό που έψαχνα.
Και δεν βγήκα λάθος...

Είναι δύσκολο σε αυτό το χώρο και να βρεις αυτό που σε εκφράζει και την ίδια στιγμή να  αποτελείται από πραγματικούς ανθρώπους με ψυχή, πυγαίο ταλέντο, επαγγελματισμό αλλά και ταπεινότητα, αγάπη για αυτό που κάνουν και χαμόγελο.

Η Αντιγόνη και η Σχολή της Gratia Artis είναι όλα αυτά!

Έπειτα από μια σεζόν εντατικής δουλειάς, κόπου (τριπλού για εμένα που απείχα τόσο καιρό), λαχτάρας και προσμονής ήρθε η ώρα της Παράστασης!

Πρόβες στις πρόβες και εγώ να ανυπομονώ για την ώρα εκείνη.

Εκείνη που ανεβαίνεις στη σκηνή, ξέρεις πως ότι έχεις μάθει το έχεις μάθει και πρέπει απλά να αφήσεις τον εαυτό σου να χορέψει. Να το ζήσει, να το νιώσει και να βγάλεις από το μυαλό το μέτρημα και τις κινήσεις... Απλά να χορέψεις με όλη σου τη ψυχή!

Όση εξωτερίκευση έχει ο χορός, κρύβει άλλη τόση εσωτερίκευση…

Είσαι εκεί πάνω στη σκηνή και πρέπει να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό στο κοινό. Να δείξεις τις προσπάθειες και τη δουλειά σου για να πάρεις το χειροκρότημα.

Και όμως… την ίδια στιγμή είσαι μόνο εσύ και η μουσική.

Σκύβεις μέσα σου βαθιά, δεν βλέπεις τίποτα άλλο γύρω σου. Είναι η στιγμή που ψυχή, μυαλό και σώμα γίνονται ένα.

Και τότε εκφράζεις μέσα από κάθε πόρο του κορμιού σου, όλα αυτά που Είσαι (!) και όχι όλα αυτά που έχεις κάνει…

Εσείς έχετε ανακαλύψει τα ταλέντα σας;
Τι κάνετε με αυτά; Τα αξιοποιείτε για να γίνετε η καλύτερη εκδοχή σας;

Κ.

Η παράσταση είχε τον τίτλο "Κάτω από τον ίδιο Ουρανό".
Γιατι όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό και μοιραζόμαστε τις ίδιες ελπίδες και όνειρα!

*Photo Credits Γιώργος Σακελλαρίου