Ένας Αιώνας Ζωής!

http://tinywhitedaisies.tumblr.com/post/8726999846

Αφιερώνω όλη την σημερινή μέρα καθώς και πολλά ακόμα που έχω στην ψυχή μου, στην γιαγιάκα μου που κλείνει σήμερα 1 ολόκληρο αιώνα ζωής!
Δεν είναι κάτι απλό... Είναι λίγοι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να φτάσουν τα 100...
Γεννηθείς το 1913 στην Σινασό της Καππαδοκίας, η γιαγιά μου η Κατίνα (έχω και το όνομα της) λίγοι γνωρίζουν και ελάχιστοι μπορούν να φανταστούν τι έχει δει και τι έχει ζήσει αυτή η γυναίκα.
Μοναχοκόρη, από πλούσια οικογένεια, τελειόφοιτος της Γαλλικής Ακαδημίας, με προσωπικό σοφέρ... Μια καλοαναθρεμμένη κόρη, μια "κοκόνα" που έμελλε να γνωρίσει τον μεσοαστό και νεότερο από εκείνη σύζυγο της στην Κωνσταντινούπολη και να φτιάξουν μια όμορφη οικογένεια..τον πατέρα μου και την θεία μου...
Για τον παππού μου, δεν μπορώ να σου πω, σχεδόν, τίποτα γιατί δυστυχώς τον έχασαν αρκετά χρόνια προτού γεννηθώ, το 1978...το μόνο που έχω να πω είναι πως έγινε ένας μεγάλος και αξιοσέβαστος επιχειρηματίας, άσχετα από την λιγότερο πλούσια καταγωγή του..

Είμαι από τα τυχερά παιδιά που τα μεγάλωσαν οι γιαγιάδες και ένας παππούς οι οποίοι ήταν πάνω απ όλα άνθρωποι, μου είχαν μεγάλη λατρεία, μιας και ήμουν το πρώτο παιδί στην οικογένεια αλλά πάντοτε με σεβασμό και εκτίμηση προς τους γονείς μου, που ποτέ δεν παρέβλεψαν και δεν συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά από την διαπαιδαγώγηση που είχαν ορίσει οι γονείς μου!

Τόσα χρόνια χήρα, δεν την θυμάμαι ποτέ να γκρίνιαξε για το παραμικρό!
Έμενε μόνη της και της άρεσε πολύ, ήθελε να είναι ανεξάρτητη και να μην επιβαρύνει κανέναν... Μέχρι πριν 5 χρόνια, θυμάμαι με υποδέχτηκε με τον καλό μου, τον αδελφό του και την γυναίκα του στο σπίτι της, μας έψησε καφέ και μας προσέφερε κουλουράκια και αλμυρά.
Μέχρι πριν 5 χρόνια, ακόμα, μαγείρευε καθημερινά στον "μπέμπη της" (ο πατέρας μου...) για να τρώει στην δουλειά...

http://www.treehousegiftandhome.com/grisliansi.html

Αυθεντική Πολίτισσα, το χέρι της στην μαγειρική ζωγράφιζε! Οι γεύσεις μοναδικές και ανεπανάληπτες! Πρώτη κουβέντα με το που μας έβλεπε, φάγατε; πεινάτε; και όχι τι να σας φτιάξω, αλλά, έχω ετοιμάσει γεμιστά, πουρέ, κολοκυθάκια, μελιτζάνες.....και και και και και ..... και όλα αυτά μαζί, χωρίς να έχεις πάει εκεί για φαγητό... αλλά η ίδια, πάντα λιγόφαγη και στυλάκι!
Μέχρι πριν 2 εβδομάδες, που πήγα να την δω στο νοσοκομείο, σε κακή κατάσταση με οξυγόνα κλπ, ρώτησε αν έχουμε φάει και τι να μας κεράσει....; Το πιστεύεις αυτό;;;! έκλαψα...
Στα 100, έχοντας σώας τα φρένας, καταλαβαίνει με κάθε λεπτομέρεια την κατάσταση της και την κατάντια του ανθρώπου...παρακαλάει να φύγει αλλά μάλλον ο Θεός, ξέρει καλύτερα!
Αν με ρωτήσετε, δεν έχει ξαναυπάρξει αυτή η γυναίκα! Και είναι τόσο δύσκολο να ξαναυπάρξει στο μέλλον...
Ανεξάρτητη, μορφωμένη, βράχος, ευαίσθητη, πανέξυπνη, μια ήσυχη δύναμη, υπομονετική, υπερήφανη, σκληρή όταν ήταν απαραίτητο και περισσότερο με τον εαυτό της...
Χήρεψε πολύ νέα αλλά αφιερώθηκε στα παιδιά και αργότερα στα εγγόνια της.
Όλη μου την ευγένεια την οφείλω σε εκείνη, μιας και θυμάμαι να με πιάνει πονοκέφαλος, έχοντας την, πάνω από το κεφάλι μου να μου επαναλαμβάνει συνεχώς "το ευχαριστώ" και "το παρακαλώ"!
Άλλοτε να με κυνηγάει από πίσω... "τις παντόφλλλες σου, μπρε παιδί μου...τσ τσ τσ!"
"Αμάν, πια! Δεν βάζετε γλλλώσσα μέσα σας, για;"

Είναι τόσο σπάνιο σε αυτή την ηλικία και σε αυτή την κατάσταση, να είναι κάποιος τόσο υπερήφανος..! Εγώ που το ζω, καθημερινά με εκπλήσσει!
Μέχρι πριν 1μισι χρόνο όλα ήταν μια χαρά, μέχρι που έπεσε και χτύπησε.. έμεινε στο κρεββάτι και στην φροντίδα της θείας μου. Ευτυχώς, είναι και τώρα στο σπίτι.
Εγώ, θέλω να της ευχηθώ, να συνέλθει γρήγορα από το βαρύ κρύωμα που την ταλαιπωρεί εδώ και καιρό και να την δω να μου χαμογελάει ξανά, ήρεμη και ήσυχη...

Κάθε φορά που την ρωτούσα, σαν παιδάκι, "γιαγιά, πόσο χρονών είσαι;" μου έλεγε 100.. τυχαίο;..
Κ.

http://brabournefarm.blogspot.com/2011/05/dressing-pretty.html

Υ.Γ. Ένα μεγάλο μπράβο (που ξέρω πως δεν είναι τίποτα) για τους ανθρώπους-φροντιστές, που στην δική μου ζωή, είναι η μητέρα μου για την μια γιαγιά μου και η θεία μου για την άλλη, οι οποίες πραγματικά υποφέρουν τα πάνδεινα για να μπορέσουν να φροντίσουν της μητέρες τους, με αϋπνίες, οικονομικές δυσκολίες, αγωνία, τρόμο και πολύ πολύ αγάπη!
Είναι αξιοθαύμαστος όποιος μπορεί να αναλάβει τέτοια ευθύνη και όχι, δεν το κάνουν όλοι, ούτε καν για τους γονείς τους..!