Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Ιστορίες του Καφενέ #3, Φιλική Αγάπη.




- Τι θα πιείτε παιδάκια;
- Εγώ, μια πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό
- Και εγώ!
- Εγώ, μια σπράιτ, παρακαλώ.
- Εσύ, Μαράκι;
- Σπάιτ!
- Όπως η αδελφούλα σου ε;
- Ναι...
- Και εσύ Κωνσταντίνε;
- Τίποτα...
- Τι τίποτα καλέ; Πιες και εσύ κάτι όπως τα άλλα παιδιά.
- Εγώ δεν είμαι παιδί...
- Χμ, κατάλαβα... να σου φέρει η νονά μια κόκα κόλα στη ζούλα;
Με κοίταξε με πονηριά ο Κωνσταντίνος, το μεγάλο παιδί της παρέας, 14 ετών (!) σα να μου λέει μη σε δει η μάνα μου...
- Κυρ Αριστείδη φέρε δυο πορτοκαλάδες χωρίς ανθρακικό, δυο σπράιτ για τα ομορφοκόριτσα και μια κοκακολίτσα γιατί θέλω να χωνέψω, φάγαμε πολύ.....
Και κλείνω το μάτι στον Κωνσταντίνο...

Η μαμά του Κωνσταντίνου είναι από εκείνες τις μαμάδες που θέλουν να τα έχουν όλα στην εντέλεια, μέσα σε αυστηρά πλαίσια και κανόνες. Δεν πίνει το παιδί κόκα κόλα, δεν βλέπει τηλεόραση, διαβάζει καθημερινά 4 ώρες το απόγευμα για την επόμενη μέρα με τις απαραίτητες διακοπές για να πάει Αγγλικά, Γερμανικά και Κολυμβητήριο. Για παιχνίδι ούτε λόγος... χαμένος χρόνος! Άντε το Σαββατοκύριακο αλλά και αυτό περιορισμένο...
Ο πατέρας είναι γενικά απών! Γλυκύτατος άνθρωπος με μια πολύ καλή θέση σε πολυεθνική εταιρία αλλά δουλεύει σαν το σκυλί. Τις καθημερινές δεν προλαβαίνει να δει το παιδί του και τα Σαββατοκύριακα που θέλει να το χαρεί έχει τους περιορισμούς και το πρόγραμμα που έχει βάλει η σύζυγος.
- Δεν θα λείπεις εσύ πάντα απ το σπίτι και θα τον βλέπεις μια φορά την εβδομάδα και θα τον ξεμυαλίζεις! Υπάρχει πρόγραμμα! Δεν μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά!
Πως να μην είναι κλεισμένο το παιδί στον εαυτό του; Αδέλφια δεν έχει, όλες οι "απολαύσεις" απαγορεύονται, μόνο σκληρό πρόγραμμα και πειθαρχία!
Η μαμά του Κωνσταντίνου είναι επίσης φίλη μου και κουμπάρα μου. Πολύ φίλη μου, σαν αδελφή μου.

Σήμερα, Κυριακή έπειτα από τρεις μήνες που προσπαθούσαμε να οργανωθούμε όλοι οι παλιοί φίλοι με τα παιδιά μας, καταφέραμε να πάμε για μεζεκλίκια στου Ψυρρή και έπειτα να κάτσουμε όλοι μαζί για ένα καφέ σε διπλανό καφενεδάκι - γλυκοπωλείο που πηγαίναμε και εμείς από παιδιά με τους δικούς μας γονείς και τώρα το δουλεύουν τα παιδιά του καφετζή που θυμόμαστε με αγάπη.
Αφού κανόνισα το τραπέζι των παιδιών πήγα να κάτσω με τα φιλαράκια μου και να τα πούμε λίγο.
Παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και 2-3 γλυκά για εμάς και τα παιδιά στη μέση και αρχίσαμε το μπίρι - μπίρι.
Την άλληνε την έτρωγε ο κώλος της που έτρωγε ο Κωνσταντίνος γλυκό, την έκοψα εγώ...

Να συμπληρώσω στην ιστορία πως όσο περνούν τα χρόνια η φίλη μου, η Μέλπω γίνεται όλο και περισσότερο του υγιεινού τρόπου ζωής, αγοράζει αποκλειστικά και μόνο βιολογικά προϊόντα (όσο και αν την πρήζουμε οι υπόλοιποι πως δεν είναι και πάντα τόσο αθώα όλα αυτά τα προϊόντα), κάνει γιόγκα, διαλογισμούς και δε συμμαζεύεται... δεν χρησιμοποιεί καθόλου χημικά καθαριστικά στο σπίτι και αγοράζει πολύ συγκεκριμένα καλλυντικά, μας βάζει σε όλους τις φωνές για τις κακές μας συνήθειες και γενικότερα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε γκουρού της τάξης και του υγιεινού τρόπου ζωής. Έχει και το χρόνο και το χρήμα βέβαια, μη ξεχνιόμαστε. Τον άντρα της μπορεί να μην τον βλέπει αλλά αυτά που βγάζει εκείνος τους φτάνουν για όλα αυτά, για διακοπές στο εξωτερικό και στο εσωτερικό και για άλλα πολλά ακόμη. Έτσι, η Μέλπω που δεν εργάζεται, όλη μέρα ενημερώνεται και εφαρμόζει κάθε νέα τεχνική και πρόγραμμα για τη καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής τους και γενικά βγάζει το άχτι της πάνω στο παιδί της που το έχει εύκαιρο.

- Κωνσταντίνε φτάνει! Έφαγες γλυκό...
- Παιδί μου είσαι τρελή; , της λέω εγώ χαμηλόφωνα με την άνεση που έχουμε μεταξύ μας. Το έχεις τρελάνει το παιδί, άστο να νιώσει όπως τα άλλα παιδιά και μια φορά. 
Την ακούν και οι άλλοι και αρχίζουν...
- Μέλπω νομίζω πως το παρακάνεις λίγο με τον Κωνσταντίνο. Ξέρεις πόσο σε αγαπάμε όλοι αλλά ρε παιδάκι μου το πνίγεις το παιδί, δε το καταλαβαίνεις;
- Μέλπω, ο Χρήστος έχει δίκιο. Εντάξει καταλαβαίνουμε πως έχετε επιλέξει οικογενειακώς έναν πιο υγιεινό και "σωστό" τρόπο ζωής αλλά το παιδί είναι παιδί και όλα είναι στο πρόγραμμα. Φυσικά και θα υπάρχουν κανόνες, και τα δικά μας παιδιά δεν τα έχουμε να αλωνίζουν αλλά μια Κυριακή είναι του Θεού ρε φιλενάδα!
Εγώ αμίλητη... Εξάλλου μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, τη ξέρει τη γνώμη μου.
Αφού είδε πως της την πέσαμε όλοι μαζί, μαζεύτηκε λίγο αλλά τη ζώνανε τα φίδια... Που να έβλεπε πως του έδωσα και κόκα κόλα... Σκόνη θα με έκανε!

Πήρα τον λόγο όμως γιατί την αγαπώ τόσο πολύ που δεν ήθελα να την βλέπω να καταπιέζεται.
- Αγάπη μου γλυκιά, φιλενάδα μου, μας ξέρεις τόσα χρόνια όλους. Τέτοιες φιλίες είναι σπάνιο να υπάρξουν και εμείς μείναμε μαζί απ το Δημοτικό! Η αγάπη μας για εσένα και το παιδί σου είναι αδιαμφισβήτητες και το γνωρίζεις. Ένα το κρατούμενο. Επίσης κανένας από εμάς δεν έκανε ποτέ καταχρήσεις, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με κόπο και μελετώντας καθημερινά ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Πιστεύουμε στο πρόγραμμα και την οργάνωση. Όμως! Τα παιδιά είναι παιδιά όπως είπε και η Ειρήνη προηγουμένως και καταπιέζονται όταν για τα πάντα υπάρχουν αυστηροί κανόνες. Όλα έχουν τον χρόνο και τον τόπο τους και όλα χρειάζονται. Δεν σε μαλώνουμε, αλλά νομίζουμε πως κάνεις κακό στο παιδί μακροχρόνια και θα στα βγάλει με άσχημο τρόπο στο μέλλον.. Δεν μπορεί να ενημερώνεσαι τόσο πολύ και να μη γνωρίζεις πως είναι απαραίτητο το παιχνίδι στο παιδί. Το παιχνίδι και η ελεύθερη ώρα είναι απαραίτητα γα να μαζέψει δυνάμεις και να καθαρίσει το μυαλό του. Δεν γίνεται μόνο διάβασμα και δραστηριότητες. Θα κλατάρει το καημένο! Καταρχάς του λείπει ο πατέρας του... Μόνο από εκεί να ξεκινήσουμε ήδη έχει ένα σοβαρό θέμα έλλειψης του πατρικού προτύπου και της πατρικής αγάπης. Με το να τον πιέζεις και εσύ σε όλα, όλο αυτό διογκώνεται. Το παιδί θα αντιδράσει άσχημα και κανένας από εμάς δεν θέλει να το ζήσουμε αυτό για κανένα από τα παιδιά μας!
Λοιπόν, δεν θέλουμε να σε στεναχωρούμε, ούτε θα σου πούμε πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου αλλά ακριβώς επειδή όπως αγαπιόμαστε μεταξύ μας έτσι αγαπάμε και όλα τα παιδιά μας σαν δικά μας, για να σου πούμε την αλήθεια ίσως και αυτή η συνάντηση ήταν ένα πρόσχημα για να τα συζητήσουμε όλα αυτά. Εξάλλου, έτσι δεν κράζουμε πάντα ο ένας τον άλλο όταν βλέπουμε πως κάτι δεν κάνει σωστά κάποιος απ όλους; Έτσι δεν είναι οι φίλοι; Με αλήθεια και ας πονάει;

Η Μέλπω μας κοιτούσε μέσα στα μάτια και κούναγε καταφατικά το κεφάλι.
Ήξερε μέσα της πως ίσως το έχει παρακάνει.

- Ξέρετε, και εμένα μου λείπει ο άντρας μου...πολύ... και ... και... και ίσως έτσι να νομίζω πως μεγαλώνω καλύτερα το παιδί μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να του κάνω κακό!
Μάλλον το έχω τραβήξει λίγο παραπάνω, έχετε δίκιο, ο Κωνσταντίνος μπαίνει στην εφηβεία και θέλει προσοχή, δεν είναι πια μωρό παιδί. 
Και από εκεί που μέχρι τώρα μας κοιτούσε με επιφύλαξη και λίγο θυμωμένη, κοίταξε μια το σπλάχνο της και μια εμάς και μας ψιθύρισε...
- Σας ευχαριστώ φιλαράκια μου, που πάντα είστε εδώ για εμένα και την οικογένεια μου.
Και χαμογέλασαν τα υγρά της ματάκια.

Και έτσι με μια ομαδική αγκαλιά όπως τότε στο σχολείο, λύθηκαν όλοι οι κόμποι που είχαμε στο λαιμό μας και όλα μας τα προβλήματα...
- Το ξέρουμε πως σου λείπει ο άντρας σου, αλλά και για αυτό υπάρχει λύση, έτσι;...

Πετάγονται και τα φιντάνια από το άλλο τραπέζι που μας βλέπουν να αγκαλιαζόμαστε ξαφνικά μέσα στον καφενέ και αρχίζουν να φωνάζουν: Ε, μαμά, μπαμπά! μαμά! Τι κάνετε εκεί; Πάτε καλά;
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να σκάσουμε στα γέλια και εμείς και ο Κωνσταντίνος και τα πιτσιρίκια!

Κ.




Η ιστορία αυτής της Φιλικής Αγάπης συμμετέχει στις "Ιστορίες του Καφενέ #3"
που οργανώνει η Αριστέα.
Check εδώ το blog της πολυτάλαντης αυτής φύσης και περισσότερες ιστορίες.








19 σχόλια:

  1. Θα πω κάτι που επιμένω να λέω για όλα σχεδόν...παν μέτρον άριστον!
    Και η μαμά του Κωνσταντίνου είχε ξεπεράσει το μέτρο και είχε φτάσει στο άλλο άκρο..
    Πάρα πολύ ωραία η ιστορία σου και σίγουρα δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλική αγάπη...οι φίλοι πρέπει να είναι αυτό που λες κι εσύ..."μια αλήθεια κι ας πονάει"...
    Να είσαι καλά!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς υπάρχουν τέτοιες μαμάδες Μαρία μου που μέσα από πράγματα που εκείνες θεωρούν απολύτως φυσιολογικά, καταπιέζουν τα παιδιά τους και είναι οι αντίστοιχοι άνθρωποι που με τον τρόπο τους καταπιέζουν τους γύρω τους.
      Εξάλλου, θεωρώ πως αν οι ενήλικες έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό, πολλές φορές υπερβολικό τρόπο ζωής δεν χρειάζεται να τον εφαρμόζουν και στη τρυφερή ηλικία των παιδιών τους χωρίς να τους δίνουν τη δυνατότητα επιλογής.
      Να είσαι καλά! Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  2. Ούτε ο Κωσταντίνος ούτε η κατα φαντασία φίλη σας γέλασαν σας βεβαιώνω. Όσοι γέλασαν γελάνε απο συνήθεια εκ γενετής. Ο Κωσταντίνος και η φίλη σας τους έχουν γράψει κι αυτοί εκ γενετής κι αυτή η αλήθεια τους έχει αναβαθμίσει απο συνήθεις ύποπτους σε συνήθεις ανύποπτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ κε/Αγαπητή κα,
      Αυτή είναι μια φανταστική ιστορία που ήθελα να θίξει τη σχέση των αληθινών φίλων μέσα από ένα πραγματικό και σύνηθες πρόβλημα.
      Δεν είμαι ειδικός για αυτό και δεν μπήκα πιο βαθιά στο πρόβλημα και έκλεισε η ιστορία χωρίς να πλατειάζω με ανακρίβειες....
      Στη προσωπική μου ζωή έχω μάθει να γελάω πολύ, αληθινά και εκεί φυσικά που αρμόζει χωρίς να υποτιμώ συνομιλητές ή καταστάσεις για αυτό και διάλεξα να κλείσει η ιστορία μου με γέλιο.
      Ο καθένας όμως επιλέγει τον τρόπο του σύμφωνα με τα συμπλέγματα του.

      Διαγραφή
  3. Κι όμως, ο "γενικά απών" πατέρας, θα είναι πάντα απών στην ψυχή ενός παιδιού, έστω κι αν το βάρος των ελλείψεων του (του παιδιού), φαίνεται ότι πέφτει σε άλλου τύπου ελλείψεις... Άλλος ένας "καφενές" με πολύ νόημα Κατερίνα μου... Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι Πέτρα μου πως όποιος από τους δύο λείπει είναι ένα μεγάλο κενό και μια μεγάλη πληγή για το παιδί.
      Εγώ σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  4. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Μαρία πιο πάνω, όλα χρειάζονται με μέτρο.
    Τα όρια δεν είναι όπως πολλοί νομίζουν αυταρχικότητα. Είναι αγάπη.
    Όμως όταν αυτά ξεπερνούν την ισορροπία και το μέτρο τότε μιλάμε για άρρωστο περιβάλλον.
    Η μαμά εδώ του Κωνσταντίνου όπως παρουσιάζεται στο σύνολο της το έχει χάσει κατά πολύ!

    Θίγεις πολλά θέματα Κατερίνα μου!
    Η απουσία πχ του πατέρα είναι από μόνο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα.
    Η στέρηση του παιχνιδιού επίσης ένα ακόμα τεράστιο θέμα.

    Από κει και πέρα έχω κάποιες αντιρρήσεις, όπου ως Αριστέα αλλά και ως Κοινωνική Λειτουργός, δεν μπορώ να μην καταθέσω.
    Η μητέρα έχει την ευθύνη του παιδιού της: καλώς κακώς δεν επιτρέπει γλυκά ή κόλα κόλα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα , πόσο μάλλον ένας φίλος να πηγαίνει κόντρα στο δικό της ( καλό ή κακό) σύστημα και να δίνει κρυφά. Τι σημαίνει ότι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα; Την ευθύνη για την ανατροφή την έχει αυτή.
    Πέρα από το δεν σέβονται τις δικές της επιλογές, δίνει και μια κακή εικόνα στο παιδί : κοίτα τι αυστηρή (μην πω κακιά) είναι η μαμά σου , ενώ εγώ που σε αγαπώ ή σου δίνω κρυφά ή την ψήνω να με ακούσει ....

    " Δεν σε μαλώνουμε" λέει η φιλενάδα, αλλά στην ουσία αυτό γίνεται!
    Έχουμε να κάνουμε δυστυχώς, με κριτική κι όχι αγάπη. Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις των φίλων, αλλά όταν συγκρίνεις αυτόματα θέτεις πρώτον,ότι έχετε το ίδιο σύστημα αξιών και δεύτερον , ότι το δικό σου σύστημα είναι καλύτερο.
    Από τη στιγμή που δεν είναι ένα κατά γενική ομολογία έγκλημα για να επέμβει κανείς ( πχ κακοποίηση) από κει και πέρα περνάμε σε ένα κομμάτι που έχει ηθική διάσταση ...Μπορώ να συμβουλεύω τη φίλη μου σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω κι αρχές;
    'Ακου εμένα που ξέρω, εσύ δεν ξέρεις..." Ακόμα και οι ψυχολόγοι δεν συμβουλεύουν.... Με ερωτήσεις οδηγούν το άτομο να ανακαλύψει...

    Πολλά τα θέματα που έβαλε επί τάπητος ο καφενές σου Κατερίνα μου!
    Σε ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για το σεντόνι :)))
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου και την επιστημονική σου άποψη και πολύ χαίρομαι που την κατέθεσες.
      Ωστόσο, ενώ έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα λες, στη καθημερινότητα και στη πραγματικότητα δεν τηρούνται αυτά τα όρια και οι σωστές γραμμές.
      Σε πόσους από εμάς δεν μας είχε δώσει φιλικό πρόσωπο της οικογένειας στη ζούλα, όταν ήμασταν μικρά μια μικρή "αμαρτία";
      Πόσοι δεν είναι οι φίλοι που συζητούν έτσι μεταξύ τους γιατί έχουν την άνεση να το κάνουν και κινούμενοι απ την αγάπη τους χωρίς να σκεφτούν πως επεμβαίνουν;
      Αυτό ήθελα να θίξω και όχι απαραίτητα τη σωστή πορεία. :-)
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  5. Συνεισφέρατε τα μάλλα με τις τοποθετήσεις σας ως ειδικοί και διαβάζοντας, το εκτιμώ αναλόγως.
    Οι οικογένειες βέβαια δεν παίρνουν τη γνώμη τρίτων για το τι θα κάνουν και τι όχι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και λειτουργούν αυστηρά ιδιωτικά γιατί αλλιώς δεν θα ονομαζόταν οικογένειες αλλά καφενεία.
    Εξαιρούνται οι ακραίες περιπτώσεις φυσικά αλλά εδώ δεν είδα κάτι τέτοιο, εκτός κι αν το βλέπετε εσείς με την ειδική πείρα που διαθέτετε. Ή με τις πληροφορίες που έχετε και που ελπίζω να είναι εξακριβωμένες απο τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους γιατί διαφορετικά κινδυνεύετε με λάθος διάγνωση.
    Κι αν θέλετε και τη γνώμη ενος μη ειδικού οι πολλοί ειδικοί, μιλώντας απο γενική πείρα εγώ, καταλήγουν σε άλλες καταστάσεις. Η ψυχιατρική γίνεται εύκολα έλεγχος και καταστολή και το κοινωνικό λειτούργημα τσιχλόφουσκα για κάθε χρήση. Καμιά πρόθεση να θίξω ειδικότητες εννοείται!
    Το αυτό για το δικό μου σεντόνι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έχω και μια επιπλέον μικρή παρατήρηση γι αυτό θα σας κουράσω λίγο ακόμη. Ποτέ σε μια οικογένεια δεν παίρνουμε μόνο τη γνώμη της μητέρας για το παιδί, παίρνουμε και τη γνώμη του πατέρα ειδικά αν πρόκειται για αγόρι. Όταν ένα παιδί έχει μεγαλώσει με έλειμμα πατέρα όπως περιγράφετε, δυο πράγματα μπορούν να συμβούν. 'Η να γίνει άβουλο και φύλλο φτερό στον άνεμο απέναντι στον οποιονδήποτε στο μέλλον ή αντίθετα να πάρει τον εαυτό και τη ζωή του στα χέρια του και να κάνει μόνο του τις επιλογές του.Στη δεύτερη περίπτωση μόνο ανάγκη απο ειδικούς δεν έχει μου λέει η δική μου γενική και πάλι πείρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σας επαναλαμβάνω πως είναι μια φανταστική ιστορία φτιαγμένη για τις "Ιστορίες του Καφενέ".
    Αν έπρεπε να καταγράψω τις απόψεις όλων των εμπλεκομένων θα έπρεπε να γράψω βιβλίο και όχι μια μικρή ιστορία.
    Και οι ειδικοί για εμένα παντού έχουν θέση.

    Σας παρακαλώ να υπογράφετε για να ξέρουμε με ποιον συζητάμε! Εφόσον θέλετε να έχετε τόσο ισχυρή άποψη, παρακαλώ να το κάνετε επώνυμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ τουλάχιστον είμαι η Αριστέα. Με την εμπειρία που έχω και τις γνώσεις μου κατέθεσα ΤΗ ΔΙΚΗ μου άποψη!
    Γεμίσαμε αγνώστους που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους! Μόνο να επικρίνουν :)


    Κατερίνα μου, ο καφενές σου επαναλαμβάνω θέτει επί τάπητος πολλά θέματα και προβληματισμούς!
    Όσο για κείνο το "στη ζούλα" όταν ήμαστε μικρά ναι γινόταν... Αλλά ελπίζω να καταλαβαίνουμε τα λάθος μηνύματα που περνάμε :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές μαμάδες σαν την μαμά του Κωνσταντίνου. Μακάρι να υπάρχουν και τέτοιοι φίλοι να επισημαίνουν τα λάθη. Γιατί όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη και είναι ωραίο να μας τα δείχνουν άνθρωποι που μας αγαπούν και μας συμβουλεύουν για το καλό μας.
    Υπέροχη η ιστορία σου Κατερίνα μου. Την απόλαυσα πραγματικά πολύ!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κατερινάκι μου ήπιαμε με άγχος το καφεδάκι σου, γιατί δεν σου κρύβω πως -αν και φανταστική η ιστορία σου- είναι η πρακτική πολλών μανάδων αυτή που περιγράφεις. Ειδικός δεν είμαι, μόνο με το ρόλο και το ένστικτο της "μητέρας" καταθέτω τη γνώμη μου. Είναι σχεδόν βέβαιο πως ο κάθε Κωνσταντίνος, θα δοκιμάσει την "κόκα κόλα" όταν θα έχει πρόσβαση σ' αυτήν, ακριβώς επειδή είναι κάτι απαγορευμένο. Θα είναι ένα απ' τα "όπλα" του όταν θ' αρχίσει η εποχή της αντίδρασης και την αμφισβήτησης. Οι φοβίες μας πολλές φορές επιβεβαιώνονται, όταν δεν αφήνουμε χώρο και χρόνο για σκέψη και τα παιδιά νιώθουν ασφυκτικά μέσα στον κύκλο των απαγορεύσεων...
    Εξαιρετική και πάντα επίκαιρη η σκέψη σου για το "καφεδάκι" αυτό, γιατί έχει πολλές "γεύσεις". Την φιλία, την έλλειψη του πατέρα, τις μεθόδους πειθαρχίας που εφαρμόζουμε στα παιδιά και τα μικρά διαλείμματα που πρέπει να κάνουμε για να επαναπροσδιορίζουμε τα όρια μας.
    Φιλιά πολλά Κατερίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θα κάνω τον κόπο να σας απαντήσω για μια ακόμα φορά αφού σας ρωτήσω πρώτον για ποιό λόγο έχετε την επιλογή ανώνυμος στα σχόλια εφόσον επιθυμείτε ονοματεπώνυμα και δεύτερον τι είδους όνομα ζητάτε γιατί προσωπικά εγώ ψευδώνυμα δεν χρησιμοποιώ.Αυτό είναι το ένα.
    Το επόμενο και πιο ουσιαστικό για το περιεχόμενο. Είστε σίγουρη ότι η ιστορία σας είναι φανταστική και πόσο; Δεν πείθει το επιχείρημα γιατί αν ήταν δεν θα συζητιόταν ανάμεσα σε ένα τόσο στενό κύκλο φίλων όπως λέτε και φαίνεται και μάλιστα με τόσο ζήλο. Ο νοών νοείτο ή δε συμφωνείτε ούτε σ' αυτό; Αφήνω να πέσει κάτω το επιχείρημα ότι παντού έχουν θέση οι ειδικοί γιατί αν το ξαναπιάσω ειλικρινά σας λέω πως δε θάχει απο που να φύγει μόνο του.
    Για το τέλος κρατάω τα σχόλια άλλων πάνω στα δικά μου και τους απαντάω πως όποιος έχει το θάρρος της γνώμης του μιλάει καθαρά και όχι πλάγια άσχετα με τις συνέπειες και επιπλέον αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη αυτών που λέει.
    Να μην παραλείψω να προσθέσω ότι το όνομά μου παραμένει στη διάθεσή σας αν πραγματικά το χρειάζεστε..
    ΥΓ Τα αποσιωπητικά εδώ δεν δηλώνουν υπονοούμενο γιατί είναι νομίζω σαφή. Πιο καθαρά σας διαβεβαιώνω πως δεν γίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολυ ομορφο το σκεπτικο της ιστοριας σου Κατερινακι με πολλη τροφη για σκεψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μ'αρέσει πολύ το happy end...είναι υπέροχο να έχεις τέτοιους φίλους!!!
    Πολύ ωραία η ιστορία σου...!
    Καλό σου βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ιστορία με περιεχόμενο και αφορμή για πολλές σκέψεις.....πολύ αληθινή και απόλυτα σύγχρονη......Οι φίλοι και οι ομαδικές αγκαλιές, βάλσαμο στην ψυχή.....Καλό Σ/Κ σου εύχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σας ευχαριστώ όλους για το πέρασμα σας επό εδώ και τα σχόλια σας, να είστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα χαρώ να διαβάσω τη δική σας Άποψη!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες