Το ταξίδι ενός Φλιτζανιού: Ένα φλιτζάνι για κάθε στιγμή!

Το δικό μου ταξίδι φλιτζανιών ξεκίνησε με την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο.

Τότε ήταν που άρχισαν οι ατελείωτοι καφέδες, άλλοι στις γύρω καφετέριες και άλλοι στο χέρι μέσα στην αίθουσα ή συνοδεύοντας βόλτες στο κέντρο της Αθήνας.

Βέβαια, το χάρτινο κυπελάκι χάνει αισθητά μπροστά σε μια γενναιόδωρα μεγάλη κούπα ή σε ένα καλόγουστο φλιτζάνι.

Τα φλιτζάνια του Πανεπιστημίου άρχισαν να έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού γνώρισα την άγνωστη μέχρι τότε κοπέλα που έμελλε να είναι μία από τις καλύτερες μου φίλες, κουμπάρα μου και τελικά να βρεθούμε να πορευόμαστε παράλληλα στη ζωή με πτυχία, δουλειές και οικογένειες.

Πόσα δεν ειπώθηκαν πάνω από δυο κούπες καφέ ή ζεστών βοτάνων; ... Πόσες αναλύσεις, ψυχοθεραπεία, συζητήσεις για τη ζωή μας, το μέλλον μας και τους προβληματισμούς μας;

Αυτά τα φλιτζάνια ήταν που συνόδευαν πάντα τις πιο προβληματισμένες ημέρες αλλά και τις πιο χαρούμενες. Εκείνα ήταν που είχαν ακούσει τα πάντα.

Με την Α δεν υπάρχει κάτι που να μη λέμε ή να μην έχουμε αναλύσει και ένα φλιτζάνι πάντα ήταν εκεί για να συνοδεύει τις στιγμές μας.

Τις στιγμές εκείνες που θα έχτιζαν τη σημερινή μας σχέση και αγάπη.

Θυμάμαι που μας γνώρισε κοινός γνωστός με την αιτιολογία πως θα ταιριάξουμε πολύ και τελικά είχε τόσο δίκιο! Μόλις είπαμε το πρώτο γεια, σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε: "Πάμε για ένα καφέ;"

Αυτός ο καφές διήρκησε 5 ώρες! Πέντε ώρες τα φλιτζάνια μας γέμισαν ξανά και ξανά και άκουσαν απίθανες ιστορίες για τις ζωές μας. Όσο ακούγαμε εμείς για πρώτη φορά τις ιστορίες η μία της άλλης άλλο τόσο τις άκουγαν και αυτά τα δύο φλιτζάνια!

Από τότε τα φλιτζάνια που μας συντροφεύουν πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένα για πολύωρες ακροάσεις...

Ένα φλιτζάνι καφές είναι πάντα η πρώτη μου κίνηση μόλις ξυπνήσω και ένα φλιτζάνι τσάι του βουνού με διάφορες κατά καιρούς προσμίξεις η τελευταία μου κίνηση ξαπλώνοντας στο καναπέ για να απολαύσω μια ταινία ή να διαβάσω κάτι πριν τον ύπνο.

"Να πιούμε καφέ", έλεγε η γιαγιά μου στο παππού μου όταν σηκωνόμασταν απ το μεσημεριανό ύπνο και μοσχοβολούσε το σπίτι ελληνικό χαρμάνι ενώ εμείς τα μικρά απολαμβάναμε βανίλια υποβρύχιο.

Δυο κούπες αποφάσισα να προσθέσω στη διακόσμηση του γάμου μου, που μάλιστα έγιναν και αντικείμενο φωτογράφισης!

Ένα φλιτζάνι ή μια κούπα είναι πάντα δίπλα στο laptop μου όταν γράφω και η έμπνευση γίνεται καλύτερη...!

Στη δουλειά πρέπει απαραιτήτως να υπάρχει ένα φλιτζάνι για να βγει η ημέρα... Μέσα στην ημέρα, αυτή η κούπα συγκεκριμένα, συναντά καφέδες, τσάι και κατά καιρούς χαμομήλι (στις δύσκολες ημέρες πίεσης). Τη συγκεκριμένη διάλεξα προσεκτικά για να μου φτιάχνει τη διάθεση όταν εργάζομαι όπως και τον υπόλοιπο διάκοσμο του γραφείου μου, όπως βλέπετε ;-)

Στιγμές χαρούμενες, αγαπημένες, δυνατές, δύσκολες, στενάχωρες, θλιμμένες, ευτυχισμένες, εμπνευσμένες, χαλαρές, όλες θέλουν το φλιτζάνι τους. Όλες μεταμορφώνονται μπροστά σε ένα φλιτζάνι γεμάτο από το αγαπημένο μας ρόφημα. Όλες γίνονται εν δυνάμει το αντίθετο από αυτό που ξεκίνησαν να είναι.
Κάθε στιγμή συνοδευόμενη από ένα φλιτζάνι, δεν είναι χαμένη στιγμή γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο, γίνεται μια στιγμή απόλαυσης! Και έχουμε τόσο πολύ ανάγκη, οι στιγμές μας να έχουν νόημα και όχι απλά να μας προσπερνάνε..... Έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να κάνουμε παύση για ένα φλιτζάνι καφέ, τσάι, ζεστής σοκολάτας και μαζί βαθιάς ανάσας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας και των γεγονότων γύρω μας.

Είτε το φλιτζάνι μας ξεκίνησε να μας ακούσει για κάτι άσχημο ή για κάτι όμορφο, η συντροφιά του μας φτιάχνει τη διάθεση. Ακόμη και εκείνο που θα σπάσουμε πάνω στα νεύρα μας και έπειτα θα μετανιώσουμε, είχε το σκοπό να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.
Κ.

Τα φλιτζάνια μου ταξίδεψαν χάρη στη πολύ όμορφη ιδέα και προτροπή της Πέτρας μας και το Ταξίδι ενός Φλιτζανιού. Πάντα στη ζωή μου με ακολουθεί μια κούπα ή ένα φλιτζάνι και ευχαριστώ τη Πέτρα που μου έδωσε την ευκαιρία να μετρήσω και να θυμηθώ κάποιες από αυτές τις στιγμές της ζωής μου.

Καλή μας Εβδομάδα!

photos via https://gr.pinterest.com/

Η Γιαγιά Φωφώ, η Σμυρνιά... Καλό ταξίδι γιαγιούλα!

Δεν θα μπορούσα να μη γράψω για εσένα... τη δεύτερη μάνα μου, τη γιαγιά που με μεγάλωσε. Το στριφογυρίζω τώρα καιρό στο μυαλό μου, ήδη πέρασαν 3 μήνες που έφυγες. Δεκαπέντε χρόνια και μία ημέρα μετά τον παππού... Μην έχουμε πολλές ημερομηνίες να θυμόμαστε... Μέχρι και για αυτό φροντίσατε.

Πως πέρασαν 15 χρόνια; Εγώ ακόμη αισθάνομαι τη στιβαρή αγκαλιά του με τα πελώρια του χέρια. Ήρθε και σε πήρε απ το χέρι νομίζω. Αρκετά σε "είδε" και εκείνος να ταλαιπωρείσαι. Έφυγε και έπειτα μαράζωζες, γέρασες ξαφνικά. Εσύ που μέχρι τα 72 είχες πρόσωπο φεγγάρι... Έχασες τη σταθερότητα σου, σιγά σιγά το μυαλό σου και στο τέλος την ομιλία και την επαφή σου με εμάς.

Σε έκλαψα, σε έκλαψα πολύ τότε πριν λίγα χρόνια που νομίζαμε πως αυτό ήταν, φεύγεις. Αλλά εσύ άντεξες γιατί είχες τη φροντίδα και την αγάπη της κόρης σου. Εκείνης που δεν θα σε άφηνε ποτέ να λιώσεις σε κάποιο γηροκομείο. Εκείνης που σου είχε διατροφή πρωταθλητή για να αντέξεις όσο γινόταν, και ας μην είχες αίσθηση και ας μην καταλάβαινες ποια ήταν εκείνη ή εμείς. Καταλάβαινες μόνο ώρες ώρες τη φωνή μου και μου απαντούσες μονολεκτικά όταν σε ρωτούσα κάτι. Κάτι ήταν και αυτό.... Αυτές ήταν οι στιγμές που χαιρόμουν περισσότερο που ήμουν το πρώτο εγγόνι της οικογένειας γιατί το δέσιμο μας και με εσένα και τον παππού ήταν μοναδικό.

Δεύτεροι γονείς με όλη την έννοια της λέξης. Δεύτεροι γονείς σε όλα και στα όμορφα και στα άσχημα. Δεν χάριζες κάστανα σε κανέναν. Ήσουν αυστηρή όσο έπρεπε και απόλυτη με τη πειθαρχεία, το νοικοκυριό, τα ωράρια, ακόμη και το πως κάναμε μπάνιο ή γράφαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη πίεση που έτρωγα για να κάνω στρογγυλά γράμματα. Παστρικιά Σμυρνιά παιδί μου....

"Δεν θα γίνετε νοικοκυρές εσείς ποτέ αν δεν μάθετε να στρώνεται το κρεββάτι σας"

"Ύπνο τώρα, ησυχάστε να κοιμηθούμε και έπειτα θα βγούμε να πιούμε καφέ στη γειτονιά"

Δυναμική, σκληρή ώρες - ώρες όχι τόσο με εμάς όσο με τα παιδιά σου, όμορφη, νοικοκυρά, το σπίτι σου έλαμπε και μοσχοβολούσε λιχουδιές, πιστή σύζυγος, λάτρευες τον παππού και τον τιμούσες όσο τίποτα. Σε αγαπούσαν οι φίλες σου, σε εκτιμούσαν στη γειτονιά, είχαν αδυναμία όμως στον παππού και σε σεβόντουσαν, σχεδόν σε φοβόντουσαν νομίζω αρκετοί. Με πρωταρχικό ρόλο στην εκκλησία, μας έπαιρνες μαζί να πάμε τα βοηθήματα σε όσους είχαν ανάγκη και ήξερες να είσαι αρχηγός στις αποφάσεις και την οργάνωση. Στις εκδρομές ήσουν πρώτη και ο καημένος ο παππούς ακολουθούσε πολλές φορές χωρίς πολύ όρεξη για να μη σε αφήσει μόνη σου. Μαζί και εμείς, τα μόνα παιδιά με τους ηλικιωμένους αλλά περνούσαμε τόσο όμορφα!

Πόσο σας έζησα, πόσο μας ζήσατε!

Πόσο γελάγατε μαζί μας, πόσο μας αγαπούσατε και μας φροντίζατε, πόσο τυχερά παιδιά ήμασταν... Δε θα ξεχάσω ποτέ τα ατέλειωτα καλοκαίρια που περνούσαμε 3 μήνες μαζί. Η αγκαλιά του παππού μας χωρούσε και τα τέσσερα ξαδέλφια και εσύ χαμογελούσες και καμάρωνες.

Το πιο ενωμένο, αγαπημένο και δυνατό ζευγάρι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δυο λεβέντες μαζί, αλλά ο καθένας είχε το ρόλο του. Για τα πάντα μιλούσατε, αποφασίζατε από κοινού, είχατε ένα όμορφο σπιτικό, αγαπιόσασταν βαθιά... Πως αλλιώς θα άντεχε αυτός ο γάμος με τον έναν ξενιτεμένο τόσα χρόνια στα καράβια; Προσωπικά πιστεύω πως θα έπρεπε να είχατε περισσότερο χρόνο μαζί. Πάνω που είχατε ηρεμίσει από τις υποχρεώσεις έφυγε ο παππούς ξαφνικά και χάσαμε όλοι τη γη κάτω από τα πόδια μας.

Ένας φεύγει, ένας έρχεται όμως δεν λένε; Και εσύ έφυγες για να κάνεις χώρο. Τώρα έχουμε νέες φροντίδες μπροστά μας.

Όσο όμως και να λένε πως μεγάλωσες, πως ταλαιπωριόσουν, όσο και να πιστεύαμε και εμείς πως καλύτερα να ξεκουραστείς τίποτα δε συγκρίνεται και δε μετριέται με τον πόνο του να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο και μάλιστα τη γιαγιά που σε μεγάλωσε σαν παιδί της με ατελείωτη αγάπη, αγκαλιές, φιλιά που δεν σταματούσαν, κανόνες, πρότυπα και σταθερές αξίες.

Όταν λέω τη λέξη οικογένεια, πρώτοι εσύ και ο παππούς μου έρχεστε στο μυαλό γιατί ήσασταν πραγματική, αληθινή, δεμένη οικογένεια.

Ήσασταν και θα είστε πάντα το πρότυπο μου και εύχομαι να μας βλέπουν κάποτε και τα δικά μας εγγόνια με καμάρι να κρατιόμαστε χέρι-χέρι με τους άντρες μας και να περπατάμε όπως κοιτούσαμε εμείς εσάς. Εύχομαι να τα κάνουμε περήφανα όπως εσείς εμάς.

Σας αγαπώ, σας εκτιμώ και θα είστε πάντα οι δεύτεροι γονείς μου!

Καλό ταξίδι αγαπημένη μου γιαγιά, ξέρω πως θα είστε χέρι-χέρι μαζί εκεί ψηλά..... Δεν σε άφηνε ποτέ εσένα ο παππούς μόνη!

Το Κατερινάκι σου

Κ.

*Όχι, δεν τα είπα όλα. Πως να χωρέσει σε μια ανάρτηση ένας άνθρωπος και μια ζωή; Σας έδωσα όμως μια εικόνα της γιαγιάς μου της Φωφώς. Γενικότερα ήμασταν από τα πολύ τυχερά παιδιά που είχαν καλούς παππούδες και μάλιστα δίπλα τους σε όλα.  Και τώρα χωρίς κανέναν πλέον παππού και γιαγιά πορεύομαι με νοσταλγία για τα όμορφα παιδικά μου χρόνια και ανυπομονώ να δω τους γονείς μου να παίρνουν αυτό τον υπέροχο ρόλο.

Φθινοπωρινός Καιρός...

via pinterest

Ξέρεις γιατί αγαπώ το Φθινόπωρο;

Γιατί οι βροχές δε διαρκούν πολύ, γιατί έπειτα ο ήλιος βγαίνει πιο δυνατός, γιατί έχουμε νέα ξεκινήματα και για κάτι Κυριακές σαν τη σημερινή που είχε έναν από τους πιο όμορφους και γλυκούς καιρούς!

Όταν η Κυριακή σου είναι έτσι και μπορείς να περπατήσεις χωρίς να χρειάζεσαι ζακέτα αλλά ταυτόχρονα νιώθοντας μια δροσερή αύρα να σου αγγίζει το πρόσωπο, συγχωρείς κάθε συννεφιά και βροχή που έριξε μέσα στην εβδομάδα.

Καλωσήρθες Οκτώβρη! Εύχομαι να φέρεις μόνο όμορφες αρχές, δημιουργικές ημέρες, χαμογελαστά πρόσωπα και χουχουλιάρικες νύχτες.

Ουσιαστικά ο Σεπτέμβρης θεωρείται ακόμη καλοκαίρι, οπότε ο Οκτώβρης μας βάζει για τα καλά στην αίσθηση του Φθινοπώρου. Είναι απαλός, ευγενικός, χρωματιστός και γεμάτος τέχνη. Με την είσοδο του μας γνωρίζει με την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων και μου δίνει την ευκαιρία να γράψω αυτό που αποφεύγω καιρό.... Ενώ σήμερα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Των καλών αυτών φίλων μας που πρέπει να αγαπούμε και να φροντίζουμε και όχι να κακομεταχειριζόμαστε και να ξεχνάμε. 

Καλωσήρθες Οκτώβρη με τα χρώματα σου! Με τη βροχή σου ξεπλένεις κάθε τι που μας τσουρουφλίζει και με τη δροσιά σου απαλύνεις κάθε κάψιμο στη καρδιά. Το χρώμα σου μας δίνει ελπίδα και οι γεύσεις σου μας ταξιδεύουν. Νομίζω σε χρειαζόμασταν... ;-)

Καλή Εβδομάδα να έχουμε!

Κ.

*Εδώ θα δεις μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.

via pinterest

Circus! Η Νέα Παράσταση του Armani Musical Theater Center

Σ’ έναν σκηνικό χώρο που δεν είναι τσίρκο, σ’ έναν χρόνο άγνωστο, ένας θίασος ηρώων, που θα μπορούσαν να μοιάζουν με πρωταγωνιστές σ’ ένα τσίρκο, μας λένε τον πόνο τους. Γιατί εσείς κι αυτοί ίσως μοιάζετε, κάποιον χάσατε, κάποιον αναζητάτε. Οι άνθρωποι αυτού του παρολίγον τσίρκου, σας καλούν να μοιραστείτε την πεποίθηση ότι η ζωή και η σκηνή είναι ένα όνειρο.

Η σχολή Armani Musical Theater Center παρουσιάζει το «CIRCUS».

Τετάρτη 7, Πέμπτη 8, Παρασκευή 9 & Σάββατο 10 Οκτώβρη 2015, στις 9:15 μ.μ.

στο Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ (Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, τηλ: 2103428650)

Μουσική & Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Antonio Armani

Σκηνοθετική Επιμέλεια & Κείμενα: Ζωή Ξανθοπούλου

Χορογραφία: Γεωργία Καραμέρου

Κινησιολογία: Έλλη Ταμπάκη

Παίζουν, Χορεύουν & Τραγουδούν:

Ίωνας Βαρουξάκης, Δάφνη Γεμελιάρη, Νάγια Δούκα, Βένια Ζήση, Γιάννης Ζούμπερης, Ιορδάνης Κασάπογλου, Αργυρώ Λιοδήμου, Δημητρης Νταούλης, Δώρα Πανταζοπούλου, Μαρία Παρίκου, Γεωργία Πλατανίτη, Φαίδρα Ροζάκη

&

Μέμος Κοέν, Άννα Μαγνή, Ζωή Μυλωνά, Ειρήνη Ντουλάκη, Μίνα Ταγκαλάκη, Ευγενία Τομαρά, Μαργαρίτα Τομαρά, Ειρήνη Χειμωνίτη, Deema Homsi

Φωτογράφηση: Κολλιόπουλος Γιώργος & Τζαβάρα Ευριδίκη

(απαραίτητη η κράτηση θέσεων στο τηλέφωνο του θεάτρου 2103428650)

Η καινούρια δουλειά του Antoni Armani και των συνεργατών του, που παρολίγον να ήμουν και εγώ μέρος της είναι έτοιμη να μας ταξιδέψει σε έναν ακόμη ονειρεμένο κόσμο μουσικής παράστασης.

Έζησα ένα κομμάτι της, έκανα τις πρώτες πρόβες αλλά προσωπικοί λόγοι με κράτησαν μακριά απ τη σχολή τους τελευταίους μήνες και τώρα ανυπομονώ να βρεθώ εκεί και να παρακολουθήσω με αγωνία το αποτέλεσμα όλων αυτών των αποσπασματικών σκηνικών που ήξερα εγώ.

Είμαι σίγουρη πως η παράσταση θα σκίσει όπως και η προηγούμενη Δε....δε.... Musical στην οποία και συμμετείχα.

Φυσικά σας περιμένουμε όλους εκεί!!!

Κ.