Η Γιαγιά Φωφώ, η Σμυρνιά... Καλό ταξίδι γιαγιούλα!

Δεν θα μπορούσα να μη γράψω για εσένα... τη δεύτερη μάνα μου, τη γιαγιά που με μεγάλωσε. Το στριφογυρίζω τώρα καιρό στο μυαλό μου, ήδη πέρασαν 3 μήνες που έφυγες. Δεκαπέντε χρόνια και μία ημέρα μετά τον παππού... Μην έχουμε πολλές ημερομηνίες να θυμόμαστε... Μέχρι και για αυτό φροντίσατε.

Πως πέρασαν 15 χρόνια; Εγώ ακόμη αισθάνομαι τη στιβαρή αγκαλιά του με τα πελώρια του χέρια. Ήρθε και σε πήρε απ το χέρι νομίζω. Αρκετά σε "είδε" και εκείνος να ταλαιπωρείσαι. Έφυγε και έπειτα μαράζωζες, γέρασες ξαφνικά. Εσύ που μέχρι τα 72 είχες πρόσωπο φεγγάρι... Έχασες τη σταθερότητα σου, σιγά σιγά το μυαλό σου και στο τέλος την ομιλία και την επαφή σου με εμάς.

Σε έκλαψα, σε έκλαψα πολύ τότε πριν λίγα χρόνια που νομίζαμε πως αυτό ήταν, φεύγεις. Αλλά εσύ άντεξες γιατί είχες τη φροντίδα και την αγάπη της κόρης σου. Εκείνης που δεν θα σε άφηνε ποτέ να λιώσεις σε κάποιο γηροκομείο. Εκείνης που σου είχε διατροφή πρωταθλητή για να αντέξεις όσο γινόταν, και ας μην είχες αίσθηση και ας μην καταλάβαινες ποια ήταν εκείνη ή εμείς. Καταλάβαινες μόνο ώρες ώρες τη φωνή μου και μου απαντούσες μονολεκτικά όταν σε ρωτούσα κάτι. Κάτι ήταν και αυτό.... Αυτές ήταν οι στιγμές που χαιρόμουν περισσότερο που ήμουν το πρώτο εγγόνι της οικογένειας γιατί το δέσιμο μας και με εσένα και τον παππού ήταν μοναδικό.

Δεύτεροι γονείς με όλη την έννοια της λέξης. Δεύτεροι γονείς σε όλα και στα όμορφα και στα άσχημα. Δεν χάριζες κάστανα σε κανέναν. Ήσουν αυστηρή όσο έπρεπε και απόλυτη με τη πειθαρχεία, το νοικοκυριό, τα ωράρια, ακόμη και το πως κάναμε μπάνιο ή γράφαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη πίεση που έτρωγα για να κάνω στρογγυλά γράμματα. Παστρικιά Σμυρνιά παιδί μου....

"Δεν θα γίνετε νοικοκυρές εσείς ποτέ αν δεν μάθετε να στρώνεται το κρεββάτι σας"

"Ύπνο τώρα, ησυχάστε να κοιμηθούμε και έπειτα θα βγούμε να πιούμε καφέ στη γειτονιά"

Δυναμική, σκληρή ώρες - ώρες όχι τόσο με εμάς όσο με τα παιδιά σου, όμορφη, νοικοκυρά, το σπίτι σου έλαμπε και μοσχοβολούσε λιχουδιές, πιστή σύζυγος, λάτρευες τον παππού και τον τιμούσες όσο τίποτα. Σε αγαπούσαν οι φίλες σου, σε εκτιμούσαν στη γειτονιά, είχαν αδυναμία όμως στον παππού και σε σεβόντουσαν, σχεδόν σε φοβόντουσαν νομίζω αρκετοί. Με πρωταρχικό ρόλο στην εκκλησία, μας έπαιρνες μαζί να πάμε τα βοηθήματα σε όσους είχαν ανάγκη και ήξερες να είσαι αρχηγός στις αποφάσεις και την οργάνωση. Στις εκδρομές ήσουν πρώτη και ο καημένος ο παππούς ακολουθούσε πολλές φορές χωρίς πολύ όρεξη για να μη σε αφήσει μόνη σου. Μαζί και εμείς, τα μόνα παιδιά με τους ηλικιωμένους αλλά περνούσαμε τόσο όμορφα!

Πόσο σας έζησα, πόσο μας ζήσατε!

Πόσο γελάγατε μαζί μας, πόσο μας αγαπούσατε και μας φροντίζατε, πόσο τυχερά παιδιά ήμασταν... Δε θα ξεχάσω ποτέ τα ατέλειωτα καλοκαίρια που περνούσαμε 3 μήνες μαζί. Η αγκαλιά του παππού μας χωρούσε και τα τέσσερα ξαδέλφια και εσύ χαμογελούσες και καμάρωνες.

Το πιο ενωμένο, αγαπημένο και δυνατό ζευγάρι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δυο λεβέντες μαζί, αλλά ο καθένας είχε το ρόλο του. Για τα πάντα μιλούσατε, αποφασίζατε από κοινού, είχατε ένα όμορφο σπιτικό, αγαπιόσασταν βαθιά... Πως αλλιώς θα άντεχε αυτός ο γάμος με τον έναν ξενιτεμένο τόσα χρόνια στα καράβια; Προσωπικά πιστεύω πως θα έπρεπε να είχατε περισσότερο χρόνο μαζί. Πάνω που είχατε ηρεμίσει από τις υποχρεώσεις έφυγε ο παππούς ξαφνικά και χάσαμε όλοι τη γη κάτω από τα πόδια μας.

Ένας φεύγει, ένας έρχεται όμως δεν λένε; Και εσύ έφυγες για να κάνεις χώρο. Τώρα έχουμε νέες φροντίδες μπροστά μας.

Όσο όμως και να λένε πως μεγάλωσες, πως ταλαιπωριόσουν, όσο και να πιστεύαμε και εμείς πως καλύτερα να ξεκουραστείς τίποτα δε συγκρίνεται και δε μετριέται με τον πόνο του να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο και μάλιστα τη γιαγιά που σε μεγάλωσε σαν παιδί της με ατελείωτη αγάπη, αγκαλιές, φιλιά που δεν σταματούσαν, κανόνες, πρότυπα και σταθερές αξίες.

Όταν λέω τη λέξη οικογένεια, πρώτοι εσύ και ο παππούς μου έρχεστε στο μυαλό γιατί ήσασταν πραγματική, αληθινή, δεμένη οικογένεια.

Ήσασταν και θα είστε πάντα το πρότυπο μου και εύχομαι να μας βλέπουν κάποτε και τα δικά μας εγγόνια με καμάρι να κρατιόμαστε χέρι-χέρι με τους άντρες μας και να περπατάμε όπως κοιτούσαμε εμείς εσάς. Εύχομαι να τα κάνουμε περήφανα όπως εσείς εμάς.

Σας αγαπώ, σας εκτιμώ και θα είστε πάντα οι δεύτεροι γονείς μου!

Καλό ταξίδι αγαπημένη μου γιαγιά, ξέρω πως θα είστε χέρι-χέρι μαζί εκεί ψηλά..... Δεν σε άφηνε ποτέ εσένα ο παππούς μόνη!

Το Κατερινάκι σου

Κ.

*Όχι, δεν τα είπα όλα. Πως να χωρέσει σε μια ανάρτηση ένας άνθρωπος και μια ζωή; Σας έδωσα όμως μια εικόνα της γιαγιάς μου της Φωφώς. Γενικότερα ήμασταν από τα πολύ τυχερά παιδιά που είχαν καλούς παππούδες και μάλιστα δίπλα τους σε όλα.  Και τώρα χωρίς κανέναν πλέον παππού και γιαγιά πορεύομαι με νοσταλγία για τα όμορφα παιδικά μου χρόνια και ανυπομονώ να δω τους γονείς μου να παίρνουν αυτό τον υπέροχο ρόλο.