Τα έχουμε όλα!...εντάξει;!

Ντρέπομαι, θλίβομαι και συνθλίβομαι σαν άνθρωπος που μονίμως γκρινιάζω, που όλο κάτι μου λείπει, που όλο λέω θα κάνω το ένα, θα κάνω το άλλο και είμαι συνεχώς αναβλητική, λες και ξέρω τι μου ξημερώνει!

Στεναχωριέμαι που παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω δύο κόσμους...εκείνον που υποφέρει, που δεν έχει να φάει, να ντυθεί και να επιβιώσει και εκείνον που είναι στην κοσμάρα του, δεν τον έχει αγγίξει η κρίση και κάνει ότι δεν βλέπει!

Εκείνον που είναι σαν όλους μας! Και το τονίζω! Σαν τον κάθε έναν από εμάς και αναγκάζεται να ζητιανέψει και εκείνον που είναι ακόμα βολεμένος και γκρινιάζει και από πάνω!

Πόσοι υποφέρουν αξιοπρεπώς γύρω μας...

Πόσοι έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και βάλε και αρκούνται σε ότι να ΄ναι δουλειές, αναγκαζόμενοι να αισθάνονται πως οι εργοδότες κάνουν και ελεημοσύνη που τους δέχονται στην εταιρία τους...

Πως μας κατάντησαν έτσι;!

Θέλω να ουρλιάξω!

Άνθρωποι που δεν αξίζουν τίποτα, να κατέχουν θέσεις ευθύνης γιατί ακόμα ισχύουν τα κονέ...

Άνθρωποι που έχουν κοπιάσει, να μην βρίσκουν δουλειά..

Γονείς που μένουν άνεργοι και οι δύο...

Άνθρωποι που δικαίως έχουν μια θέση και είναι μάλιστα καλή, να ντρέπονται να πουν πως έχουν δουλειά γιατί στον κύκλο τους είναι όλοι άνεργοι...

Κόσμος να τσακώνεται και να τρώγεται γιατί ο ένας έχει και ο άλλος δεν έχει δουλειά, λες και φταίνε οι ίδιοι...

Χθες είδα μια γυναίκα να πουλάει με αξιοπρεπέστατο τρόπο κάτι με ένα ευρώ...έβλεπες την αγωνία στα μάτια της για αυτό το ευρώ..ήταν Ελληνίδα...έμοιαζε στην μάνα μου....ποιος ξέρει τι την ανάγκασε να φτάσει εκεί;.... Ελπίζω να μην αναγκαστεί....

Ο κόσμος που υποφέρει, ελπίζω να μην αναγκαστεί να κάνει κινήσεις επικίνδυνες για τους ίδιους και τους άλλους...!

Μα, δεν βλέπει κανείς μας, τι συμβαίνει εκεί έξω;;;;

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια....!

Πρέπει, πρέπει, πρέπει να αλληλοβοηθηθούμε!

Πρέπει ότι έχουμε να το μοιραστούμε!

Χρήματα, ιδέες, ρούχα, δουλειά...όλα είναι σημαντικά!

Βλέπω την αγωνία, στην Κατερίνα για το σε ποιο κόσμο ζούμε.

Αφουγκράζομαι τις αγωνίες της Αριστέας για το τι πρέπει και τι τελικά κάνουμε όλοι μας για αυτά που περνάμε.

Δεν μπορώ να βλέπω άλλο γύρω μου, την καταστροφή!

Θέλω να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό...αλλά όπως πολύ σωστά λέει και η Αριστέα, χωρίς κόπο και προσπάθεια, τα θέλω δεν μας πάνε πουθενά...

Αλήθεια, πόσα θέλω ικανά να μετατραπούν σε πράξεις, υπάρχουν;

Είναι αργά για να ξυπνήσουμε ή ακόμα προλαβαίνουμε;...

Και σκέφτομαι, πως εγώ έχω την δουλειά μου, με μειωμένο μισθό βέβαια αλλά την έχω, έχω αγάπη, έχω ασφάλεια, έχω υγεία...και ακόμη γκρινιάζω και όλο κάτι μου λείπει και τελικά, τίποτα ουσιαστικό δεν κάνω για τους γύρω μου....και ντρέπομαι...!

Κ.

https://evsum.com/p/13097