1 Χρόνος Blogging!!!

10 Νοεμβρίου 2012 - 10 Νοεμβρίου 2013

Την Κυριακή που μας πέρασε συμπλήρωσα τον πρώτο μου χρόνο στο blogging!

via

Εκείνες τις ημέρες έμενα στο σπίτι της μητέρας μου και περιμέναμε πως και πως με τον καλό μου να ετοιμαστεί το σπιτάκι μας το οποίο ανακαινίζαμε με αγωνία!

Οι μέρες ήταν λίγο δύσκολες καθώς έπρεπε να συντονίσουμε πολλά συνεργεία στο σπίτι ενώ βέβαια καθημερινά δουλεύαμε και οι δυο μας σαν τρελοί.
Η ανάγκη και των δυο μας βέβαια ήταν να αλλάξουμε σελίδα και να δημιοργήσουμε το δικό μας σπιτικό!

Είχα πιεστεί και ένιωθα πως κάπως θέλω να αποσυμπιεστώ από τα προβλήματα που ξεπηδούσαν στο σπίτι, τα οικονομικά, τους τσακωμούς με τους εργάτες και χίλια δυο που συνοδεύουν πάντα τέτοιου είδους εργασίες.

Ξαφνικά και χωρίς καμία προετοιμασία googlαρα το πως μπορώ να κάνω το δικό μου blog.

Θυμάμαι πως πρώτη φορά μου είχε μιλήσει για τα blog μια φίλη που δουλεύαμε μαζί πριν αρκετά χρόνια αλλά πάλι δεν είχα καταλάβει και πολλά.

Παλιά έγραφα πολύ σε μπλοκάκια, σε τετράδια, σε χαρτάκια όπου έβρισκα αρκεί να κατέθετα τις σκέψεις και τα προβλήματα μου στο χαρτί και με μολύβι κατά προτίμηση και αυτό ήταν αρκετό για να δοθούν λύσεις στο λεπτό και να μου φύγουν όλα τα βάρη που κουβαλούσα! Όταν γυρνούσα και ξαναδιάβαζα αυτά που είχα γράψει ήταν λες και τα έγραφε κάποιος άλλος και να, εκεί μπροστά μου ήταν όλες οι απαντήσεις που ζητούσα και μέσα στο μυαλό μου ήταν μπερδεμένα κουβάρια.. ή έτσι νόμιζα.

Το χαρτί έχει μια μαγική ικανότητα να σου παίρνει μακριά κάθε σου πρόβλημα!

Μετά όμως γνώρισα τον καλό μου, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, τον φίλο μου, τον προσωπικό μου ψυχολόγο, το στήριγμα μου, τον άνθρωπο μου, την καρδούλα μου και σταμάτησα να γράφω.

Δεν υπήρχε πλέον λόγος.. όλα μου τα προβλήματα λύνονταν ως δια μαγείας όταν βρισκόμουν στην αγκαλιά του και όταν μου αφιέρωνε ατελείωτες ώρες να μιλάμε και να χτίζουμε όνειρα!

Και ακόμη εκεί βρίσκω τις απαντήσεις μου, όμως τελικά όλοι χρειαζόμαστε τον προσωπικό μας χρόνο και χώρο για να βάλουμε τις δύσκολες μας σκέψεις σε σειρά, για να αφαιρέσουμε όλη μας την αρνητική ενέργεια και να βρούμε νέες δυνάμεις. Όλοι μας χρειαζόμαστε λίγη απομόνωση και χρησιμοποίηση μόνο του δικού μας κώδικα για να ξεδιαλύνουμε τις δύσκολες σκέψεις. Οι άλλοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να παίζουν μονίμως τον ρόλο του σάκου του μποξ...

Κάπως έτσι μου είχε λείψει αυτό το χαρτί και το μολύβι. Μου είχε λείψει να γράφω για να διαβάσω μετά και να μάθω τι έγραψα. Μου είχε λείψει να εκφραστώ και να δημιουργήσω κάτι και κάπως έτσι μπήκα στο ίντερνετ πληκτρολόγησα τις κατάλληλες λέξεις και έμαθα πως με ένα κλικ και δυο ωρίτσες αφοσίωση μπορούσα να φτιάξω τον δικό μου κόσμο, να του δώσω χρώμα και εικόνα, να του προσθέσω λέξεις και τον μοιραστώ με όλους εσάς!

Στην αρχή βέβαια νόμιζα πως πάλι μόνο εγώ θα τα διαβάζω αλλά εσείς με εκπλήξατε τόσο ευχάριστα!

Άνοιξα μια πόρτα και βρήκα από πίσω έναν τεράστιο κόσμο γεμάτο αλληλεγγύη και ομορφιά!

Τελικά όντως η ζωή μας είναι σαν ένα Ανάκτορο γεμάτο πόρτες και επιλογές!

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την υποστήριξη και την δύναμη που μου δίνετε να συνεχίζω και να γίνομαι καλύτερη!

Μέσα από εσάς έμαθα πως υπάρχει κάτι πολύ καλύτερο απ το να γράφεις για να αυτοψυχαναλυθείς και να ξεσκάσεις...

Υπάρχει η δυνατότητα μέσα από εσένα να βοηθηθεί πολύς κόσμος και να βρουν πολλοί άνθρωποι έναν κοινό παρονομαστή μαζί σου, να μοιραστείς συναισθήματα και αυτά να γίνουν μεγαλύτερα μέσα από τους άλλους!

Να πονέσεις λιγότερο και να κάνεις και τους άλλους να σκεφτούν πως δεν είναι μόνοι.

Να αγαπήσεις μαζί τους. Να ζήσεις και να επιβιώσεις. Να προβληματιστείς.

Να κλάψεις και να συμπονέσεις. Να βοηθήσεις!

Για όλα αυτά και γιατί δεν γνώριζα τίποτα από αυτά πριν από έναν χρόνο ο οποίος πέρασε σαν νερό, σας ευχαριστώ και πάλι μέσα από την καρδιά μου!

Σκεφτείτε πως είχα στο νου μου να κάνω αυτή την ανάρτηση μόλις συμπληρωνόταν ο χρόνος και τελικά μου ξέφυγε...νόμιζα πως έχω κάποιες μέρες ακόμη αλλά να, που ο χρόνος πέρασε έγινα πλέον Ενός (!) και εγώ και το bloggaκι μου είμαστε πλέον έτοιμοι να ανοίξουμε ακόμη περισσότερο τα φτερά μας και να γίνουμε καλύτεροι, μεγαλύτεροι και δυνατότεροι!

Και επειδή μ' αυτά και μ' εκείνα περνάει τρελά η ώρα όταν είμαι εδώ και δεν θέλω στο τέλος να μου λείψει η αγκαλιά του καλού μου, σας κλείνω με πολλή αγάπη και πάω να χωθώ στην αγκαλιά του!

Με εκτίμηση, σεβασμό και πολλή αγάπη!

Κ.