MoodBoard #28, Κάτι Νέο.

Μ' αυτά και μ΄ εκείνα έχω πάρα πολύ καιρό να αναρτήσω MoodBoard και ξαφνικά αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω γιατί τελικά γράφω όταν το έχω ανάγκη. Θαυμάζω τρομερά τους ανθρώπους που μπορούν και δημοσιεύουν αναρτήσεις σχεδόν καθημερινά αλλά εγώ δεν μπορώ. Θέλω να αισθανθώ να έχω κάτι σημαντικό (τουλάχιστον κατ'εμέ) να πω.

Αυτές τις ημέρες αισθάνομαι

Ιστορίες του Καφενέ #2: Ο τελευταίος καφές...

Ο κυρ Μιχάλης τον τελευταίο καιρό φαινόταν ανήσυχος και προβληματισμένος.

Ο κόσμος που τον γνώριζε πλέον καλά, το είχε αντιληφθεί αλλά κανείς δεν έλεγε τίποτα.

Για να είναι ο κυρ Μιχάλης έτσι κάτι δεν πάει καλά, σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους αλλά κανείς δεν τόλμαγε να του ανοίξει κουβέντα. Ο κυρ Μιχάλης ήταν πολυλογάς...με των άλλων τις ζωές! Καλός και άγιος άνθρωπος αλλά κουτσομπόλης, κακά τα ψέματα. Όταν όμως το θέμα ερχόταν στα προσωπικά του, ήταν σφραγισμένος τάφος. Πέρα από τα βασικά και καθημερινά, δεν συζητούσε ποτέ με κανέναν τους προβληματισμούς και τα πολύ δικά του.

Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε φαινόταν να έχει αλλάξει στη καθημερινότητα του συμπαθέστατου αυτού καφενείου που αποτελούσε όαση ξεκούρασης και ανασυγκρότησης για πολύ κόσμο είτε για ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο της ημέρας από τη δουλειά τους, είτε για παρέα τα γεροντάκια, είτε για βόλτα ζευγαριών, οικογενειών και εργένηδων. Πλέον ο κυρ Μιχάλης και οι θαμώνες ήταν σαν οικογένεια. Κάθε τόσο είχε σταθερά

2004-2014, Ολυμπιακοί Αγώνες - Η Δική μου Εμπειρία.

Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν κιόλας από τη σπουδαία αυτή χρονιά που πραγματοποιήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, στην Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο όλοι όσοι λένε πως η διοργάνωση χρέωσε επιπλέον τη χώρα μας και μάλιστα αντί οτιδήποτε κατασκευάστηκε να έχει τουλάχιστον ζωή και λειτουργία έως σήμερα και για δεκαετίες από σήμερα, τα περισσότερα έχουν ρημάξει και καταστραφεί.

Είναι πραγματικά, τουλάχιστον κρίμα και άδικο η σημερινή Ελλάδα να μη θυμίζει σε τίποτα την Ελλάδα του 2004. Από τότε δεν έχουν καταστραφεί μόνο τα κτίρια και οι αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά η ίδια η χώρα και οι άνθρωποι της.

Που πήγε όλη αυτή η αίγλη της χώρας μας στο εξωτερικό; Που πήγε το ομαδικό μας πνεύμα και η αίσθηση που είχαμε όλοι οι Έλληνες πως είμαστε ένα και το επίκεντρο της γης;

Αν μπορώ να δώσω ένα υπέρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι αυτή η αίσθηση και η τρέλα (με την καλή έννοια) πως είμαστε σπουδαίοι, πως οι Ολυμπιακοί επέστρεψαν στη χώρα που τους γέννησε, πως είμαστε ενωμένοι και πάνω απ όλα πως είμαστε ευτυχισμένοι!

Αλήθεια, τη θυμάστε εσείς αυτή την αίσθηση;

Υπήρξα από τα πολύ τυχερά άτομα που στα 20 μου χρόνια ήμουν ενεργό μέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, Αθήνα 2004.

Το αγόρι μου έγινε ο Άντρας μου!

Καλησπέρα σε όλους!

Εύχομαι να περνάτε όμορφα είτε είστε διακοπές, είτε όχι και να βρίσκετε καθημερινά τρόπους χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς!

Τελευταία είχα χαθεί μιας και τα τρεχάματα είχαν πολλαπλασιαστεί γιατί πολύ απλά παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου!
Όπως καταλαβαίνετε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσω να ανταποκριθώ σε όλη τη διοργάνωση του γάμου, στο γραφείο που η δουλειά είχε φουντώσει και στο blog...
Όλα πέρασαν απ τα χεράκια μου και ευτυχώς το αποτέλεσμα και τα λόγια των καλεσμένων μας, μας αποζημίωσαν!

Στις 11 Ιουλίου, ημέρα Παρασκευή ντύθηκα νυφούλα (ποιος να μου το λέγε λίγα χρόνια πριν...) και ανέβηκα τα γνωστά σκαλιά για να συναντήσω τον πρίγκιπα μου :-)

Έπειτα από σχεδόν 9 ολόκληρα αλλά υπέροχα χρόνια σχέσης που μου έχουν φανεί σαν 1-2, αυτός ο άνθρωπος έγινε σύζυγος μου.

Στερεότυπα. Η μπαλαρίνα που απέρριψαν...

Κατά πόσο τα στερεότυπα και η γνώμη των άλλων επηρεάζουν τελικά τη ζωή μας και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις την καθορίζουν;

Η προσωπική μου απάντηση είναι πως αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.

Θεωρώ πως το δύσκολο είναι να μπορέσουμε να εναντιωθούμε και να αντιδράσουμε παρά να δεχτούμε στωικά την άποψη των άλλων για εμάς και να ζήσουμε τελικά τη ζωή μας όπως θέλουν, επιθυμούν και μας κατευθύνουν οι άλλοι.

Οι περισσότεροι, προκειμένου να μην εναντιωθούμε στο περιβάλλον μας,