2004-2014, Ολυμπιακοί Αγώνες - Η Δική μου Εμπειρία.

Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν κιόλας από τη σπουδαία αυτή χρονιά που πραγματοποιήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, στην Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο όλοι όσοι λένε πως η διοργάνωση χρέωσε επιπλέον τη χώρα μας και μάλιστα αντί οτιδήποτε κατασκευάστηκε να έχει τουλάχιστον ζωή και λειτουργία έως σήμερα και για δεκαετίες από σήμερα, τα περισσότερα έχουν ρημάξει και καταστραφεί.

Είναι πραγματικά, τουλάχιστον κρίμα και άδικο η σημερινή Ελλάδα να μη θυμίζει σε τίποτα την Ελλάδα του 2004. Από τότε δεν έχουν καταστραφεί μόνο τα κτίρια και οι αθλητικές εγκαταστάσεις αλλά η ίδια η χώρα και οι άνθρωποι της.

Που πήγε όλη αυτή η αίγλη της χώρας μας στο εξωτερικό; Που πήγε το ομαδικό μας πνεύμα και η αίσθηση που είχαμε όλοι οι Έλληνες πως είμαστε ένα και το επίκεντρο της γης;

Αν μπορώ να δώσω ένα υπέρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι αυτή η αίσθηση και η τρέλα (με την καλή έννοια) πως είμαστε σπουδαίοι, πως οι Ολυμπιακοί επέστρεψαν στη χώρα που τους γέννησε, πως είμαστε ενωμένοι και πάνω απ όλα πως είμαστε ευτυχισμένοι!

Αλήθεια, τη θυμάστε εσείς αυτή την αίσθηση;

Υπήρξα από τα πολύ τυχερά άτομα που στα 20 μου χρόνια ήμουν ενεργό μέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, Αθήνα 2004.

Βρέθηκα ξαφνικά μέσα απ τις συγκυρίες να κάνω πρόβες για την Τελετή Λήξης ενώ ταυτόχρονα περνούσα δοκιμασίες για να κριθώ κατάλληλη ή όχι, ώστε να συνοδεύσω την Ολυμπιακή Φλόγα στο ταξίδι της ανά την Ελλάδα! Τελική έκπληξη δε για εμένα ήταν να τρέξω και ως λαμπαδηδρόμος τα 300 αυτά μέτρα που μου αναλογούσαν κρατώντας την υπέροχη αυτή δάδα και μεταφέροντας το φως του Ολυμπιακού πνεύματος στον επόμενο λαμπαδηδρόμο, ώστε να μη σταματήσει ποτέ το ταξίδι του!

Νομίζω πως ήταν ακόμη το 2003 ή αρχές του 2004 όταν με ειδοποίησαν από το πρακτορείο που συνεργαζόμουν τότε πως θέλουν να πάω για ένα δοκιμαστικό σε μια εταιρία παραγωγής. Τότε, ούτε καν είχα φανταστεί περί τίνος πρόκειται. Άργησα μάλιστα να το αντιληφθώ αφού πέρασα 3 και 4 φορές από εκείνη την εταιρία για να μπω στα τελικά άτομα που θα ξεκινούσαν δοκιμασίες πνευματικές και σωματικές ώστε να κριθούμε κατάλληλοι να αντέξουμε αυτό που θα ακολουθούσε.

Το boot camp η αλλιώς team building ήταν εξαιρετικό μπορώ να πω, με παιχνίδια κρυμμένου θησαυρού, δραστηριότητες όπως τοξοβολία, τρέξιμο, σκυταλοδρομία και όλα αυτά που αλλού παρά μέσα στην Αρχαία Ολυμπία!

Αφού αξιολογηθήκαμε και κάποιοι αποχώρησαν από μόνοι τους ενώ κάποιοι κρίθηκαν μη κατάλληλοι, εγώ ήμουν ακόμη εκεί να συνεχίζω...

Αλήθεια, ακόμη δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα κάναμε..

Η συνοδεία της Ολυμπιακής Φλόγας χωρίστηκε σε δύο φάσεις.

Πρώτη Φάση: 25-31 Μαρτίου 2004

Εκεί λίγο πριν το Πάσχα ξεκινά η Ολυμπιακή Φλόγα το ταξίδι της, κάνοντας την αρχή όπως πάντα με την Αφή στην Αρχαία Ολυμπία με το σύνθημα "Η Φλόγα μας Ενώνει τον Κόσμο". Αυτή την εβδομάδα η Φλόγα ταξίδεψε στη Πελοπόννησο. Στη συνέχεια επισκέφτηκε τις 5 ηπείρους και επέστρεψε για να συνεχίσει το ταξίδι της στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Εκεί είναι που καταλάβαμε και μάλλον πήραμε μια πρώτη ιδέα του τι θα επακολουθούσε. Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγαλύτερος. Δε θα ξεχάσω ποτέ το κρύο της Τρίπολης και τα φοβερά σκηνικά που ζήσαμε με την Μαρκέλλα, τον Νίκο, τον Πέτρο και τον Κωνσταντίνο. Όλοι παιδιά ηλικίας 18-35 ετών πάνω-κάτω γινόμασταν μέρος αυτού του σπουδαίου γεγονότος.

Ο ρόλος μας ήταν μαζί με τον κύριο χορηγό, την Coca Cola να συνοδεύουμε ή μάλλον καλύτερα να προαναγγέλλουμε την πορεία της Φλόγας. Εμείς προπορευόμασταν περίπου 10 λεπτά της Φλόγας και συναντούσαμε πρώτοι τα ενθουσιώδη πλήθη κόσμου που περίμεναν να την δουν!

Δεύτερη Φάση: 09 Ιουλίου - 13 Αυγούστου 2004 

Εντάξει, αυτό το διάστημα ήταν αρκετά μεγαλύτερο και εδώ κρίθηκαν το ποιοι τελικά άντεξαν...

Ένας μήνας και κάτι, μακριά απ τους δικούς μας, αλλάζοντας καθημερινά πόλεις. Συνολικός περίπου αριθμός πληρώματος μπροστά και πίσω "απ τις κάμερες" 100 άτομα! Εμείς, τα άτομα της παραγωγής, τα άτομα του χορηγού, καμεραμεν και φωτογράφοι που κατέγραφαν τα πάντα..

Ήμασταν χωρισμένοι σε ομάδες με χρώματα που μέσα στην ημέρα εναλλασσόμαστε σε πορεία και ξεκούραση.

Ένα βαν ανοιχτό του χορηγού το οποίο πήγαινε με τα πλέον ελάχιστα χιλιόμετρα και εμείς ανεβοκατεβαίναμε μοιράζοντας στον κόσμο σημαιάκια, σφυρίχτρες, νερά και ένα κάρο άλλα πράγματα λέγοντας τους πως η Φλόγα έρχεται! Κάποιες φορές που δεν είχε κόσμο στο διάβα μας, ανεβαίναμε όλοι επάνω και το βαν προχωρούσε "ακατάχνωτα" όπως είχαμε μάθει να λέμε :-).

Ένα πούλμαν - σπίτι που φιλοξενούσε τις ομάδες που ξεκουραζόντουσαν και προπορευόταν κατά πολύ από το υπόλοιπο κομβόι και ένα ακόμη μικρότερο για εξπρές μεταφορές. Αυτά για εμάς γιατί κατά τα άλλα μιλάμε για αρκετά οχήματα που έκαναν διάφορες δουλειές.

Καθημερινό ξύπνημα στις 05:00πμ, παρακαλώ! Γρήγορο πρωινό (στα καλύτερα ξενοδοχεία, σημειωτέον) και γρήγορα για δουλειά! Η ομάδα που ήταν πρωινή ανέβαινε στο ανοιχτό βαν (βρέξει, χιονίσει ή με ήλιο και ασφυκτική ζέστη) και ξεκινούσε την πορεία της. Οι υπόλοιπες ομάδες ανεβαίναμε στο πούλμαν-σπίτι και αλλάζαμε τις βάρδιες κάθε συγκεκριμένες ώρες για να μπορούν όλοι να ξεκουράζονται και να τρώνε. Καθημερινό μας κολατσιό ήταν κάτι φοβερά στην αρχή και απαίσια έπειτα από τόσο καιρό σάντουιτς που τα είχε βαρεθεί η ψυχή μας. Catering μας ακολουθούσε και μας είχε έτοιμα γεύματα ανάλογα με την ώρα ενώ δεν έλειπαν και τα ταβερνάκια όποτε φτάναμε κάποια λογική ώρα στην επόμενη πόλη που θα διανυκτέρευε η Φλόγα. Απαραίτητο αξεσουάρ οι βιταμίνες και προσωπικά για εμένα και σίδηρος!

Παρόλα αυτά μπορεί να σας εκπλήξω αλλά έννοια μας ήταν πότε θα είναι η δική μας σειρά για να βγούμε έξω, να τρέξουμε και να μοιράσουμε πράγματα στον κόσμο! Η ενέργεια μας περίσευε και αυτό που μοιραζόμασταν με τον κόσμο ήταν απίστευτο και χωρίς λόγια!

Γιαγιάδες να κλαίνε και να μας ραίνουν με λουλούδια, κόσμος να μας χειροκροτεί, παιδάκια να κάνουν σαν τρελά για αυτά που δίναμε, να μας αγκαλιάζουν, να μας φιλάνε, να μας εύχονται αλλά και κάποιοι να μας προγγίζουν επειδή ήμασταν με τον χορηγό...
Να σας πως όμως κάτι; Ποτέ δεν αισθάνθηκα προσωπικά πως εκπροσωπούσα την coca cola...Για κάποιον λόγο αισθανόμουν μέρος του συνόλου των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή την αίσθηση αλληλεγγύης και αγάπης δεν θα την ξεχάσω ποτέ και θα την κρατώ για πάντα μέσα μου!

Όταν με το καλό φτάναμε το βράδυ στο ξενοδοχείο, πρώτη μας έννοια ήταν που θα βγούμε... Είπαμε, 20άριδες ήμασταν! Κάναμε το μπάνιο μας, τρώγαμε, ντυνόμασταν και έξω για διασκέδαση! Πάντως τότε γνώρισα τη νυχτερινή ζωή όλης σχεδόν της Ελλάδας :-)
Εξάλλου, κάθε βράδυ εκεί που διανυκτέρευε η Φλόγα είχαμε περίπτερο το οποίο επάνδρωνε η νυχτερινή ομάδα η οποία αναλάμβανε να φέρει εις πέρας το πάρτυ της κάθε πόλης.

Παρά τη κούραση και την εξόντωση μας ολημερίς, παρά το τρέξιμο και τη ζέστη που τρώγαμε, είχαμε ενέργεια για ποτό και πολύ χορό σχεδόν κάθε βράδυ! Θυμάμαι φοβερά νυχτερινά μπάνια στη θάλασσα, χορούς πάνω σε μπάρες, γέλιο, περπάτημα, διασκέδαση!

Θυμάμαι επίσης πόσο καλά παιδιά ήταν όλοι και συνειδητοποιώ τώρα με τι κριτήρια μας διάλεξαν. Ο ένας πρόσεχε τον άλλο και κανείς δεν άφηνε κανέναν να πάθει κάτι ή να ξεφύγει κάπου. Φυσικά και υπήρχαν μικροπροβληματάκια και έριδες όμως προσωπικά, είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν ασχολήθηκα ποτέ με τίποτα αρνητικό και δεν είχα πρόβλημα με κανέναν. Έτσι είμαι εγώ, θέλω να τα έχω καλά με όλους... Μόνο η τότε σχέση μου μου είχε βγάλει το λάδι αλλά περασμένα ξεχασμένα και ίσως δικαιολογημένα που έλειπα τόσο καιρό και δεν ήξερε τι κάνω ακριβώς.

Η οργάνωση του όλου εγχειρήματος ήταν άψογα εκτελεσμένη και οι συντελεστές και υπεύθυνοι ήταν σαν γονείς μας. Η κα Ελένη, ο Φωκάς και τόσοι άλλοι...! Δεν αισθάνθηκα ποτέ να βρίσκομαι σε κίνδυνο ή να μην ξέρω τι κάνω και γιατί. Όλα υπήρχαν σε πρόγραμμα και όλα ήταν καταγεγραμμένα. Ήμασταν ενημερωμένοι για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα μας και πάντα υπήρχε βοήθεια εάν τη χρειαζόμασταν. Θυμάμαι πως επειδή ουσιαστικά στο κάθε ξενοδοχείο μέναμε λίγες μόνο ώρες, προκειμένου να μη ξεχάσουμε τίποτα μας είχαν δώσει κατάλογο με όλα μας τα πράγματα που σημειώναμε καθημερινά και τσεκάραμε εάν τα έχουμε όλα. Εντάξει, στην Αλεξανδρούπολη ξέχασα το μαγιό μου και στο Βόλο ένα φορτιστή αλλά αυτά είναι πταίσματα.. :-)

Μας είχαν δώσει ενδυμασία με σορτσάκια, μπλουζάκια και φούστες για εμάς τα κορίτσια που τα φοράγαμε καθημερινά όπως επιλέγαμε και κάθε βράδυ πήγαιναν για πλύσιμο. Κάθε πρωί τα βρίσκαμε καθαρά και φρέσκα σε σακούλα με τον αριθμό μας.

Μάλιστα η εταιρία μας επιφύλαξε μια υπέροχη έκπληξη δίνοντας μας το δικαίωμα να αποκτήσουμε τη δική μας δάδα και να τρέξουμε ως λαμπαδηδρόμοι όπου υπήρχε δυνατότητα.

Εγώ έτρεξα κάπου κοντά στη Δράμα και η ταξιδιάρα η μάνα μου ήρθε και μου έκανε έκπληξη στο σημείο που περίμενα να παραλάβω τη Φλόγα απ τον προηγούμενο. Σπουδαίο και όμορφο να βλέπεις τη μανούλα σου μετά από τόσο καιρό στην άλλη άκρη της Ελλάδας!

Θυμάμαι πως έτρεχα και τα 300 μέτρα μου φάνηκαν σαν 10 και δεν είχα καθόλου σάλιο στο στόμα μου... Η τιμή και το βάρος να κουβαλάς και να μεταλαμπαδεύεις την Ολυμπιακή Φλόγα!

Μετά το όμορφο αυτό ταξίδι, για εμένα η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν τελείωνε εκεί. Έπρεπε να τρέξω και να καλύψω πρόβες για τη συμμετοχή μου ως ερμηνεύτρια στη Τελετή Λήξης που με είχαν επιλέξει έπειτα από αίτηση μου να γίνω εθελόντρια.

Άλλη υπέροχη εμπειρία τόσο για τις πρόβες όσο και για εκείνο το βράδυ...!

Δε θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ την ώρα που ξεπρόβαλα από τη πύλη που θα βγαίναμε την ώρα που ερχόταν η σειρά μας. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό με χιλιάδες κόσμου να φαίνονται σαν μικρές τελίτσες και να βλέπω μόνο φλας και χρώματα! Και τώρα εμείς έπρεπε να βγούμε στη μέση του σταδίου και να κάνουμε το νούμερο μας με όλο αυτό το κόσμο να χειροκροτεί, να κραυγάζει και να φωτογραφίζει μανιωδώς...Να ξέρουμε πως μας βλέπει όλος ο πλανήτης και να έχουμε το νου μας να είμαστε συντονισμένοι με τη μουσική και μεταξύ μας. Πάντως, το πως γέμισε η ψυχή μου όταν πάτησα το πόδι μου μέσα στο στάδιο είναι κάτι το μοναδικό. Αισθάνθηκα όπως πρέπει να αισθάνονται οι μεγάλοι ροκ σταρ που έχουν από κάτω τους τόσο κόσμο να τους αποθεώνει! Το νούμερο μου ήταν την ώρα που τραγουδούσε η Μαρινέλλα και εμείς κάναμε τις ξανθιές με τα λαμέ που χόρευαν πάνω σε τραπέζια... Όχι και από τα πιο σπουδαία νούμερα αλλά μόνο η αίσθηση που μπήκα μέσα στο στάδιο και έζησα αυτή την εμπειρία, μου έφτανε.

Αυτή η χρονιά θα μου μείνει αξέχαστη. Οι εμπειρίες που έζησα, αυτά που μοιράστηκα και ένιωσα σε συνδυασμό με τη τρέλα και τον ενθουσιασμό των 20 μου χρόνων ήταν μοναδικά και ανεπανάληπτα! Από τότε έχω πάρει μέρος ως εθελόντρια σε διάφορες διοργανώσεις της Ολυμπιακής επιτροπής όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη τη χρονιά, το 2004 που ο δικός μου ενθουσιασμός συνάντησε τον ενθουσιασμό όλων των Ελλήνων και την αίσθηση πως είμαστε πραγματικά το Κέντρο της Γης!

Εύχομαι να μπορούσα να το ξαναζήσω αλλά ξέρω πως αυτό δεν θα είναι εφικτό, τουλάχιστον όχι με την ένταση που το έζησα τότε.

Εύχομαι όμως μέσα απ τη καρδιά μου να επανακτήσουμε σαν χώρα τις δυνάμεις μας και να αισθανθούμε και πάλι δυνατοί, ευτυχισμένοι και ενωμένοι όπως τότε!

Θα ήθελα να ζητήσω από τα φιλαράκια που ήμασταν μαζί σε όλο αυτό να γράψουν απο κάτω σχόλια και γεγονότα που παρέληψα ή ξέχασα να αναφέρω. 

Φιλιά σε όλους!
Κ.

Η πρώτη μπλούζα ήταν η χειμωνιάτικη και στο πίσω μέρος έγραφε όλη τη πορεία της Φλόγας.

 

Η δεύτερη ήταν η καλοκαιρινή και έγραφε τα βασικά της σημεία στην Ελλάδα και στις 5 Ηπείρους.

Από ενθύμια έχω σχεδόν τα πάντα αλλά είναι καταχωνιασμένα και δε μπορούσα να τα βρω και να τα φωτογραφίσω όλα. Μιλάμε για ρούχα, πετσέτες, pins, σφυρίχτρες, καπέλα κλπ, κλπ...

Είχα επίσης πολλές ακόμη φωτογραφίες αλλά έχω φάει το κόσμο και ότι σκληρό δίσκο έχω να τις βρω αλλά παραμένουν άφαντες... Οι παρακάτω, ωστόσο θα σας δώσουν μια εικόνα.

Και για το τέλος, τα 2 τραγούδια που δεν σταμάταγε να παίζει το βαν!