Στερεότυπα. Η μπαλαρίνα που απέρριψαν...

Κατά πόσο τα στερεότυπα και η γνώμη των άλλων επηρεάζουν τελικά τη ζωή μας και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις την καθορίζουν;

Η προσωπική μου απάντηση είναι πως αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.

Θεωρώ πως το δύσκολο είναι να μπορέσουμε να εναντιωθούμε και να αντιδράσουμε παρά να δεχτούμε στωικά την άποψη των άλλων για εμάς και να ζήσουμε τελικά τη ζωή μας όπως θέλουν, επιθυμούν και μας κατευθύνουν οι άλλοι.

Οι περισσότεροι, προκειμένου να μην εναντιωθούμε στο περιβάλλον μας,
επιλέγουμε να ακολουθήσουμε τα δικά τους θέλω, ενώ συχνά ακούμε τη γνώμη των "ειδικών" και όχι της καρδιάς και της ψυχής μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε στημένα ρομπότ που ακολουθούν τα πρέπει της δεδομένης επιλογής και της δεδομένης εποχής.

Αυτό ανέτρεψε η 31χρονη σήμερα Misty Copeland, όταν στα 13 της παρά την απόρριψη που δέχτηκε να γίνει μπαλαρίνα, το πάλεψε ενάντια στο κατεστημένο και τους ειδήμονες και έγινε στα 24 της χρόνια η δεύτερη αφροαμερικανίδα μπαλαρίνα στην ιστορία του American Ballet Theatre.

Στα 13 της όταν προσπάθησε να μπει σε μια ακαδημία μπαλέτου την απορρίψανε λέγοντας της εν ολίγοις πως είναι πολύ μεγάλη και έχει τον λάθος σωματότυπο. Η Copeland όμως δεν το έβαλε κάτω, πάλεψε για το όνειρο της και τα κατάφερε!

Από το 2008 είναι η μόνη Αφροαμερικανίδα σολίστ της Αμερικανικής Ακαδημίας Μπαλέτου και παρά τις πολλές πολιτιστικές διακρίσεις που δέχεται όλα αυτά τα χρόνια αναγνωρίζεται πλέον από όλους ως θαύμα και εξαιρετικό ταλέντο.

Αυτή τη στιγμή την έχει επιλέξει η εταιρία αθλητικών ειδών Under Armour για να γίνει το κεντρικό πρόσωπο της διαφημιστικής τους καμπάνιας με το μότο: "I Will what I Want" 

Η συγκεκριμένη εταιρία θεώρησε πως ο τρόπος που η Copeland αντιμετώπισε τη σκληρή αυτή απόρριψη που ουσιαστικά πρόκειται για ένα σύνολο στερεοτύπων εναντίον της, θα αποτελέσει μεγάλη έμπνευση και παράδειγμα προς πολλές γυναίκες που δέχονται καθημερινά αρνητικές αντιδράσεις είτε λόγω του φύλου, είτε λόγω του χρώματος τους.

Η διαφήμιση δείχνει την κοπέλα να κάνει προθέρμανση ενώ ένα νεαρό κορίτσι διαβάζει επιστολές απόρριψης σαν και αυτή που δέχτηκε η Misty Copeland.

πηγές: thetoc.gr & wikipedia.org/wiki/Misty_Copeland

Το ζήτημα αυτό με αγγίζει πολύ καθώς το όνειρο μου ήταν να ασχοληθώ με τον χορό.

Ουσιαστικά δέχτηκα και εγώ πολλές φορές απόρριψη και ειρωνεία του τύπου "μπράβο πολύ ωραία χορεύεις, τι να σου πω..." ή "αν θες να γίνεις κάτι θα πρέπει να παρατήσεις οικογένεια και τα πάντα και να ζήσεις για πάντα στην Αμερική" από "ειδήμονες" χωρίς φυσικά να έχω καταφέρει ποτέ να φτάσω στο επίπεδο μεγάλων χορευτών. Σε αυτόν τον χώρο είναι σαν να θέλουν οι φτασμένοι, να μη βοηθήσουν τα παιδιά που έχουν πάθος και όνειρο να ασχοληθούν με αυτό. Είναι σαν να θέλουν να είναι μια κλειστή κοινωνία με όσο το δυνατόν λιγότερους και συγκεκριμένους. Λυπάμαι πολύ που το λέω αυτό αλλά δεν υπάρχει ανθρωπιά στον επαγγελματικό χώρο του χορού, παρά μόνο πίεση και απογοήτευση. Θεωρούν πως αν βγεις από όλο αυτό αλώβητος, τότε μόνο μπορείς να τα καταφέρεις. Εγώ δεν το άντεξα... Η Misty Copeland αξίζει για όλα όχι απλά συγχαρητήρια αλλά μεγάλες τιμές για το σθένος και τις προσπάθειες της!