Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ιστορίες του Καφενέ #2: Ο τελευταίος καφές...




Ο κυρ Μιχάλης τον τελευταίο καιρό φαινόταν ανήσυχος και προβληματισμένος.
Ο κόσμος που τον γνώριζε πλέον καλά, το είχε αντιληφθεί αλλά κανείς δεν έλεγε τίποτα.
Για να είναι ο κυρ Μιχάλης έτσι κάτι δεν πάει καλά, σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους αλλά κανείς δεν τόλμαγε να του ανοίξει κουβέντα. Ο κυρ Μιχάλης ήταν πολυλογάς...με των άλλων τις ζωές! Καλός και άγιος άνθρωπος αλλά κουτσομπόλης, κακά τα ψέματα. Όταν όμως το θέμα ερχόταν στα προσωπικά του, ήταν σφραγισμένος τάφος. Πέρα από τα βασικά και καθημερινά, δεν συζητούσε ποτέ με κανέναν τους προβληματισμούς και τα πολύ δικά του.
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε φαινόταν να έχει αλλάξει στη καθημερινότητα του συμπαθέστατου αυτού καφενείου που αποτελούσε όαση ξεκούρασης και ανασυγκρότησης για πολύ κόσμο είτε για ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο της ημέρας από τη δουλειά τους, είτε για παρέα τα γεροντάκια, είτε για βόλτα ζευγαριών, οικογενειών και εργένηδων. Πλέον ο κυρ Μιχάλης και οι θαμώνες ήταν σαν οικογένεια. Κάθε τόσο είχε σταθερά
και νέους πελάτες οι οποίοι γινόντουσαν και αυτοί μέρος του γραφικού αυτού στεκιού.

Το καφενείο το είχε κληρονομήσει απ τον πατέρα του. Ένας άνθρωπος ίδιος με τον γιο του που τον αγαπούσαν όλοι. Σε εκείνο το καφενείο μέχρι και σχέδια επανάστασης καταστρώθηκαν κάποτε!
Ο κυρ Μιχάλης είχε μεγαλώσει μέσα εκεί. Ανάμεσα σε εξέχουσες προσωπικότητες αλλά και απλό, λαϊκό κόσμο. Και ποιος δεν είχε περάσει! Οι φωτογραφίες στους τοίχους το μαρτυρούσαν καθαρά. Εκείνος είχε μάθει να συμπεριφέρεται και με τους τύπους εκεί που έπρεπε αλλά και με αυθεντική μαγκιά* εκεί που επιβαλλόταν. Το μαγαζί αυτό ήταν η ίδια του η ζωή με τόσες αναμνήσεις από την παιδική του ακόμη ηλικία μέχρι και σήμερα που είχε αναλάβει τα ηνία και "έτρεχε" με επιτυχία την επιχείρηση.
Ένα βράδυ αφού είχε κλείσει το μαγαζί, εκεί που ο συμπαθής καφετζής καθάριζε και τα τελευταία τραπέζια και σήκωνε τις καρέκλες για να σφουγγαρίσει η κυρά Μαρία, ζαλίστηκε, παραπάτησε και τελευταία στιγμή προσγειώθηκε λίγο απότομα σε μια απ τις καρέκλες. Η γυναίκα του τρελάθηκε και έτρεξε μπουρδουκλωμένη προς το μέρος του.
-Μιχάλη; Μιχάλη;!
-Καλά, καλά είμαι δεν είναι τίποτα.
Δύσκολος άνθρωπος...
-Μιχάλη, μη μου λες εμένα δεν είναι τίποτα! Είσαι καλά; χτύπησες; Κάτσε να δω.
-Έλα βρε γυναίκα! Της φώναξε. Καλά είμαι σου λέω, δεν ήταν τίποτα.
Εκείνη αποτραβήχτηκε αλλά ήταν και η ίδια σκληρή όταν χρειαζόταν, ειδικά όταν ήταν από αγάπη. Του έφερε λίγο νερό, του χάιδεψε τρυφερά τη πλάτη και τον φίλησε στο μέτωπο. Κοιτάχτηκαν για λίγο στα ματιά, έτσι βαθιά όπως ήξεραν εκείνοι και η ένταση καταλάγιασε. Η κυρα Μαρία πήρε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα του. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσουν.
-Συγνώμη Μαρία, πραγματικά συγνώμη αλλά πλέον έχω τρελαθεί. Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει. Μα, να έχουμε το μαγαζάκι μας, να πηγαίνει, Δόξα τον Θεό, καλά και όχι μόνο να βγάζει τα έξοδα του αλλά υπό άλλες συνθήκες να έχουμε και εμείς τη δυνατότητα να ζήσουμε αξιοπρεπώς και να μας τα παίρνουν όλα οι αλήτες! Γιατί; Γιατί;
Τι έκανα λάθος; Μια ζωή δεν ήμουν εντάξει στις εφορίες μου, στις υποχρεώσεις μου;
-Επειδή ήσουν εντάξει γίνεται αυτ....
-Δεν ήμουν πάντα μπροστά στις πληρωμές μου;
-Μιχάλη ηρέμ...
-Δε χρωστούσα ποτέ σε κανένα! Σε κανένα! ΔΕΗ-ΕΥΔΑΠ-ΕΦΟΡΙΑ-ΤΕΒΕ! Τα πάντα! Αλλά όχι, κύριε σου λέει θα σε ξεζουμίσουμε! Και πάρε και τον ΕΝΦΙΑ και πάρε τα χαράτσια και πάρε πάρε πάρε μέχρι να ψοφήσεις και να ζουν αυτοί με τα κότερα πίνοντας το αίμα σου!
-Μιχάλη φτάνει! Θα αφήσεις και κανέναν άλλο να μιλήσει;
Ο κυρ Μιχάλης σώπασε μπροστά στο άγριο βλέμμα της γυναίκας του.
-Κάποια λύση θα βρεθεί βρε παιδί μου, κάτσε να μιλήσουμε ξανά αύριο στον λογιστή. Δε μπορεί αφού είμαστε επικερδής επιχείρηση.
-Γυναίκα, ξέρεις τι είναι το μαγαζί σου να "βγάζει" και να μην αντέχεις το βάρος από τα χαράτσια και τους φόρους και να πρέπει να κλείσεις; Ξέρεις τι είναι να μην έχεις πραγματικό πρόβλημα και να στο δημιουργούν γιατί πλέον ότι έχεις είναι μια ανοιχτή πληγή; Που θα μας φτάσουν ακόμη Θέε μου;!
-Πως δεν ξέρω; Εγώ εδώ μέσα δεν είμαι τόσα χρόνια; Ξέχασες; Εδώ γνωριστήκαμε, εδώ κάναμε την οικογένεια μας και εδώ θα πεθάνουμε Μιχάλη! Στο εγγυώμαι! Δεν θα μας κλείσουν αυτοί με το έτσι θέλω! Θα βρεθεί λύση, είμαι αισιόδοξη και έτσι πρέπει να είσαι εσύ. Πείσμωσε και βάλε τα δυνατά σου! Λαμογιές θέλουν; Λαμογιές θα έχουν! Γιατί δηλαδή εμείς να είμαστε καθόλα νόμιμοι και παρόλα αυτά να ζητούν και άλλα και άλλα; Τους "εντάξει" κυνηγούν, δεν το έχεις καταλάβει; Όλα τα λαμόγια τρώνε με χρυσά κουτάλια...
-Δεν τα ξέρω εγώ αυτά Μαρία. Εγώ θα πάθω καρδιά απ τον φόβο μου στη πρώτη κουτσουκέλα που θα κάνει ο λογιστής. Όχι, όχι δεν είμαστε για τέτοια αλλά έχεις δίκιο. Πρέπει να είμαι λίγο πιο ψύχραιμος για δούμε τι θα γίνει. Δε μπορεί κάτι θα γίνεται.
Την άλλη μέρα αφού έκλεισε το μαγαζί, ήρθε ο λογιστής και κάθισαν να ξαναδούν τα δεδομένα.

-Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να μπορέσω να σας βοηθήσω κύριε Μιχάλη. Έτσι όπως τα έχουν κάνει, λυπάμαι που το λέω αλλά έρχονται νέοι φόροι ξανά και όπως ξέρετε ήδη προπληρώνετε 55% φόρο για το επόμενο έτος. Από όσο ξέρω όμως το μαγαζί πάει καλά...
-Το μαγαζί βγάζει Κώστα μου, για αυτό έχω τρελαθεί! Αλλά πως θα ζήσουμε; Με τόσα που πληρώνουμε δε προλαβαίνουμε ούτε σούπερ μάρκετ να πάμε! Το ξέρεις πως σκέφτομαι να κλείσω; Δε κοιμάμαι πια τα βράδια από τις σκέψεις για τις πληρωμές που έχω να κάνω. Υποχρεώσεις, προμηθευτές...
-Να κλείσετε; Πως θα κλείσετε; Δε γίνετε να κλείσετε! Είστε τόσα χρόνια μαγαζί, θυμάμαι που ερχόμουν εδώ με τον παππού μου και με κερνούσε πάντα ο πατέρας σας υποβρύχιο και μπισκότα..
Δε γίνετε να κλείσετε κύριε Μιχάλη, είστε κομμάτι της περιοχής, χωρίς εσάς θα ερημώσουμε.
Καθίστε, καθίστε να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν σας αφήνω εγώ να κλείσετε. Δώστε μου 10 μέρες καιρό να δω τι λύσεις μπορώ να σας δώσω για να να ελαφρυνθείτε κάπως.
-Ναι, ίσως να πουλήσω και εγώ ένα σπιτάκι που έχω στο χωριό μήπως πάρω καμιά ανάσα, εξάλλου δεν πατάει και κανείς. Θα τα πούμε και αυτά.

Οι μέρες πέρασαν και το ζευγάρι έκανε υπομονή. Πέρασαν ακόμη3 μήνες από τότε, άρχισε να χειμωνιάζει και ο κόσμος άρχιζε να λιγοστεύει. Το σπίτι δεν μπορούσε να πουληθεί μέσα στη κρίση και όλο γινόντουσαν και δυσκολότερα τα πράγματα. 
Ένα πρωινό στις 06:00 που συνήθιζαν να πηγαίνουν στο μαγαζί για να είναι έτοιμοι να ανοίξουν κατά τις 07:00 ο κυρ Μιχάλης έψησε 2 ελληνικούς για εκείνον και τη γυναίκα του όπως κάθε μέρα τα τελευταία 35 χρόνια. Η κυρά Μαρία πήγε να τον πάρει βιαστικά να τον πιει στο πόδι για να συνεχίσει τις δουλειές. Εκείνος την έπιασε σφιχτά απ το μπράτσο.
-Κάθισε γυναίκα να τον απολαύσεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις δουλειές.
Η κυρά Μαρία πρόσεξε το αποφασισμένο του πρόσωπο και κατάλαβε... Σωριάστηκε πάνω στη καρέκλα μένοντας με ένα βρεγμένο πανί στα χέρια, να τον κοιτάζει με παράπονο.
-Δεν θα ανοίξουμε πια. Της είπε με σκυμμένο το κεφάλι... Το πήρα απόφαση, θα κάνω και τα χαρτιά μου για σύνταξη.






*μάγκας




Είχα ξεκινήσει με διαφορετική ιστορία αλλά τελικά είχα ανάγκη να πω τα παραπάνω.
Είναι τόσα που μας απασχολούν στη ζωή μας και είναι ωραίο όταν μπορείς να τα δεις μέσα από μια κατά τα άλλα φανταστική ιστορία. Μακάρι να ήταν φανταστικά όλα τα στοιχεία της ιστορίας αυτής.
Παρόλα αυτά είναι υπέροχο να συνθέτεις μια ιστορία. Καθώς γράφεις. σχηματίζεις και εσύ ο ίδιος την εικόνα στο μυαλό σου και μετά η ιστορία και η εικόνα πάνε οι ίδιες το χέρι σου να τις συνεχίσεις.
Είναι μία φανταστική διαδικασία που δεν θες να τελειώσει καθώς το μυαλό σου έχει ήδη πλάσει τη συνέχεια...
Σας ευχαριστώ για τη δυνατότητα να συμμετάσχω στις Ιστορίες του Καφενέ #2 που έχει τόσο αξιόλογες συμμετοχές!
Κ.





_________________________________________________________________________________



Στις Ιστορίες του Καφενέ #2 συμμετέχουν:


Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενία στο μπλογκ της Αριστέας
Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενία στο μπλογκ της Αριστέας
Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/
Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Τάσος Κ, φιλοξενία στο μπλογκ της Αριστέας
Velvet, μια ιδιαίτερη, ποιητική φιλοξενία στο μπλογκ της Αριστέας αν και δεν είναι άστεγος
Γλαύκη, φιλοξενία στο μπλογκ της Αριστέας












23 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Κατερίνα μου!! Τόσο ρεαλιστικά δοσμένη η ιστορία σου. Αυτή η κρίση έχει φέρει πολύ κόσμο στο σημείο του '' πωλείται'' ... Σε καταλαβαίνω γιατί επέλεξες να τελειώσει έτσι η ιστορία σου. Στεναχωρήθηκα, αλλά είναι μια πραγματικότητα που την ζούμε καθημερινά και μου άρεσε πολύ ο τρόπος που μας την μετέδωσες.
    Καλό βράδυ να χεις κοπέλα μου!! Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριλενάκι η ιστορία ίσως και να μη λήγει εκεί. Είμαι αισιόδοξο παιδί εγώ και θα ήθελα να τον δω να σώζεται έστω και τελευταία στιγμή απλά ήθελα να δώσω μέσα από αυτή την ευκαιρία όχι άλλη μια εντελώς φανταστική ιστορία αλλά ένα γεγονός, μια πραγματικότητα.
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  2. Κατερινιώ μου πολύ σε ευχαριστώ! Πάω να σε προσθέσω, να σε διαφημίσω και θα έρθω να σε διαβάσω ...πάλε! ;-)
    Πετάω ...εγώ τώρα !!! ♥
    Φιλάκια καρδούλα ♫ ☺ ♪

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πικρός τούτος ο καφές Κατερινιώ μου! Η σκληρή πραγματικότητα όμως είναι εδώ δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας... Δάκρυσα...
      Αλλά σε ευχαριστώ που έδωσες κάτι τόσο αληθινό!
      Τα φιλιά μου ! ♥

      Διαγραφή
    2. Αριστέα μου εγώ σε ευχαριστώ γιατί με αυτές τις συμμετοχές μπαίνω σε διαδικασίες που δεν θα έμπαινα αλλιώς..
      Είχα ξεκινήσει με διαφορετική ιστορία και είχα πολλά ρομαντικά και όμορφα στο μυαλό μου όμως ξαφνικά ξεπήδησε αυτή η ιστορία και τελικά δεν μπορούσα να συνεχίσω την πρώτη. Αυτή που τελικά έγραψα ήταν ήδη σχηματισμένη στο μυαλό μου...Τι μαγικό! :-)
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  3. "Πωλείται"... η αγγελία που βλέπουμε όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα τα τελευταία χρόνια... "Πωλείται" και "Αγορά χρυσού".
    Πολύ αληθινή αυτή η ιστορία Κατερίνα, και αντιπροσωπεύει πολλούς μικροεπιχειρηματίες της Ελλάδας μας. Πικρό και θλιβερό... Αλλά αυτή είναι η παρούσα πραγματικότητα.
    Διατηρώ τις ελπίδες μου για ένα πολύ καλύτερο αύριο!
    Καλό ξημέρωμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω την ίδια ελπίδα Αλέξανδρε!
      Η πραγματικότητα είναι όντως θλιβερή αλλά ευελπιστώ σε καλύτερες μέρες :-)

      Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
      Καλή σου ημέρα!

      Διαγραφή
  4. Ποσα και ποσα βραδια... ποσοι και ποσοι ανθρωποι δεν ζουν με τις ιδιες αγωνιες και δεν καταληγουν με τις ιδιες αποφασεις!
    Και μπραβο που τολμας να πεις την αληθεια! Ακουμε συνεχεια για τη φοροδιαφυγη και τα λεφτα που χανει το κρατος και κολοκυθια τουμπανα! Οποιος εχει κρατησει εστω για ενα μηνα τα λογιστικα μιας επιχειρησης ξερει καλα οτι αυτες οι επιχειρησεις που κλεινουν ειναι οι καθολα τυπικες και νομιμες! Καλως η κακως, σημερα αν δεν κλεψεις το κρατος- που σε κατακλεβει!- ΔΕΝ επιβιωνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πες τα βρε πεταλουδίτσα!
      Και ποιος δεν τα έχει σκεφτεί αυτά που γράφω απλά και καλά κρυβόμαστε, τα λέμε στη ζούλα.. Αφού όλος ο κόσμος τα ίδια σκέφτεται, από ποιόν κρυβόμαστε; Αυτοί οι έξω απο δω πρέπει να κρύβονται αλλά αντιθέτως καταφέρνουν καθημερινά να δολοφονούν τις ζωές μας!
      Να είσαι καλά κορίτσι μου, σε φιλώ!

      Διαγραφή
  5. Ρεαλιστική, απλή, ανθρώπινη καταγραφή μιας θλιβερής πραγματικότητας.Με το να ωραιοποιούμε καταστάσεις, δεν πετυχαίνουμε κάτι.Είναι καλό να καταγράφουμε αλήθειες! Μου
    άρεσε Κατερίνα το κείμενο! (για να πω την αλήθεια,πριν το διαβάσω,από τον τίτλο νόμιζα πως έχει κάποια ασθένεια και τον είχες προς συγχώρεση....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα, ναι το φαντάστηκα πως θα πάει πολλών το μυαλό εκεί αλλά λέω μετά από τη ροή θα γίνει φανερό.
      Η αλήθεια είναι πως είναι η πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί Έλληνες...
      Σε ευχαριστώ Ινώ για το σχόλιο σου, τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  6. Κατερίνα, κατέγραψες στην ιστορία σου ρεαλιστικά την ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι.......μικρομάγαζα, μικρές επιχειρήσεις, βιοτεχνίες, καταστήματα ετών που βάζουν λουκέτο καθημερινά, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, γνώριμα στέκια διαγράφονται από το χάρτη.....φτωχαίνουν οι ζωές μας και γιγαντώνονται οι ανασφάλειες και τα άγχη μας......λυπηρό και αποτρόπαιο, μπορούμε άραγε να είμαστε αισιόδοξοι;;;; Φιλιάααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Κλαυδία! Η αισιοδοξία είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας και μπορεί να μεταδοθεί με διάφορους τρόπους στο περιβάλλον και στους άλλους. Θεωρώ πως όσο και να ταλαιπωρηθεί ο αισιόδοξος παραμένει αισιόδοξος. Είτε το έχεις, είτε όχι. Οπότε πιστεύω πως ναι μπορούμε να είμαστε εφόσον το αποφασίσουμε σαν στάση ζωής και να συμπαρασύρουμε και τους άλλους :-)
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  7. Καλημέρα
    Η ιστορία σου αποτυπώνει την σημερινή πραγματικότητα και την απόγνωση που έχουν περιέλθει χιλιάδες μικροί επαγγελματίες που βλέπουν να χάνουν την περιουσία τους που με τόσους κόπους απέκτησαν.
    Εξαιρετική συμμετοχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα Κατερίνα,
    Είναι η πρώτη φορά που σε επισκέπτομαι και σε διαβάζω, μα δεν νομίζω πως θα είναι η τελευταία.
    Μου άρεσε το θέμα που έθιξες, μια ιστορία όχι μακριά από τα συνηθισμένα, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Κάτι που συμβαίνει σε πολλούς και ας θέλουμε να το αγνοούμε.
    Τι κρίμα μόνο που η ζωή δεν αρέσκεται πάντα στο happy end, ώστε κάθε ιστορία να έχει το δικό της ευτυχισμένο τέλος.
    Να είσαι καλά και να χαμογελάς.
    Μια όμορφη συνέχεια εύχομαι στο απόγευμα σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσήρθες και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!
      Δυστυχώς με το να αγνοούμε τα γεγονότα και την πραγματικότητα δεν βοηθά σε τίποτα. Αντιθέτως αντιμετωπίζοντας τα, βρίσκουμε λύσεις!
      Ευχαριστώ πολύ!
      Καλή συνέχεια και σε εσένα :-)

      Διαγραφή
  9. Χαίρε!
    Όμορφη η ιστορία σου......κρίμα που δεν είχε αίσιο τέλος :(
    Ξέρεις σε κάποια στιγμή νόμιζα πως όντως θα πήγαινε από την καρδιά του κι έτσι θα έβγαινε αληθινή και η γυναίκα του που του είπε ότι εκεί μέσα ζήσανε κι εκεί θα πεθάνουν!
    Συμφωνώ με το σχόλιο σου στο τέλος....είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις με τι ιλιγγιώδη ταχύτητα ταξιδεύει το μυαλό φτιάχνοντας μια ιστορία!!!!!!!
    Καλό σου μεσημέρι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλως ήρθες! Είπα να κάνω λίγο τη διαφορά και να εναντιωθώ τόσο στο αίσιο τέλος όσο και στον ίδιο μου τον εαυτό που είμαι πάντα αισιόδοξη και δεν καταδέχομαι εύκολα το άσχημο τέλος. Είπα απλά να δώσω την πραγματικότητα..
      Χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε ;-)

      Σε ευχαριστώ πολύ Κάθε Μέρα για το σχόλιο σου!
      Καλή Κυριακή σου εύχομαι :-)

      Διαγραφή
  10. Κατερίνα μου δεν στο είχα! Ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη για μένα αυτή η ιστορία σου. Σε κάθε σειρά που διάβαζα, μονολογούσα διαρκώς "Ν' αγιάσει το στόμα σου ρε κορίτσι μου!!!"
    Και δεν ήταν καθόλου οδυνηρό το τέλος. Λυτρωτικό θα το έλεγα. Άμα έχεις πόλεμο, το ζητούμενο είναι να επιβιώσεις. Κι ας είναι με θυσίες. Η ιστορία του ήρωα σου, είναι η αληθινή ιστορία του διπλανού μας, του γείτονα, του συγγενή ή του φίλου μας.
    Φεύγω ενθουσιασμένη, έτσι όπως νιώθω κάθε φορά που συναντάω έναν νέο άνθρωπο που πατάει τα πόδια του καλά πάνω στη γη και οι αισθητήρες του είναι απόλυτα ενεργοποιημένοι. Εκτός από χορό, γνωρίζεις άριστα τον ανθρώπινο βηματισμό.
    Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου με έπιασες αμέσως! Λυτρωτικό το φαντάστηκα και εγώ το τέλος μιας και το έζησα πρόσφατα και με την επιχείρηση του πατέρα μου και τώρα τον βλέπω πιο ήρεμο αν και με ελαφρά μελαγχολία που δεν έχει πια τη ρουτίνα του... Έμπνευση μου όμως αποτέλεσαν οι χιλιάδες των ελλήνων που ζουν τις ίδιες καταστάσεις!

      Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, με τιμούν απίστευτα τα λόγια σου!!!
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  11. Αν και πικρό το καφεδάκι που ήπια στο χώρο σου Κατερίνα, παρεμπιπτόντως είμαι η Νίκη, θέλω να σου πω ότι μετέφερες σε μια φανταστική ιστορία την πραγματικότητα με όμορφο τρόπο.
    Δυστυχώς το "πωλείται" είναι όχι πια αγκάθι αλλά μαχαίρι σε ανοιχτές πληγές. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε να κλείσει μια επικερδής επιχείρηση μέχρι το 2009 που ξαφνικά- και το ξανφνικά είναι εδώ και τώρα- σταμάτησε να έχει δουλειά, βλέπεις είχε οικοδομικά υλικά και η οικοδομή κατέρρευσε μέσα σε μια νύχτα πρώτη και ακολούθησε domino....
    Δύσκολο πράγμα το λουκέτο,κατάλαβα την ιστορία σου και την αγωνία του καφετζή σου όσο κανένας!
    Θα χαρώ να τα λέμε.
    Συνέχισε να γράφεις όσο έχεις έμπνευση και σε εκφράζει, γιατί γράφεις ωραία
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Νίκη και Καλώς ήρθες!
      Τα είπες όπως ακριβώς έχουν...σε καταλαβαίνω και εγώ απόλυτα μιας και η μητέρα μου είναι στο χώρο του πατέρα σου (μηχανολόγος-διακοσμήτρια) και αντιμετώπισε με πολύ σκληρό τρόπο την ανεργία σε μια εποχή που ήταν αδύνατον να μείνει χωρίς δουλειά.

      Θα χαρώ και εγώ πολύ να τα λέμε!
      Σε ευχαριστώ πολύ!!!
      Φιλιά!

      Διαγραφή

Θα χαρώ να διαβάσω τη δική σας Άποψη!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες